باباطاهر1

 

***

مدامم دل براه و دیده تر بی		شراب عیشم از خون جگر بی
ببویت زندگی یابم پس از مرگ		ترا گر بر سر خاکم گذر بی

***

گلی کشتم باین الوند دامان		آوش از دیده دادم صبح و شامان
چو روج آیو که بویش وا من آیو		برد بادش سر و سامان بسامان

***

دو چشمانت پیاله‌ی پر ز می بی		خراج ابروانت ملک ری بی
همی وعده کری امروز و فردا		نمیدانم که فردای تو کی بی

***

قدم دایم ز بار غصه خم بی		چو مو محنت کشی در دهر کم بی
مو هرگز از غم آزادی ندیرم		دل بی طالع مو کوه غم بی

***

بشم واشم ازین عالم بدر شم		بشم از چین و ما چین دورتر شم
بشم از حاجیان حج بپرسم		که این دوری بسه یا دورتر شم

***

صدای چاوشان مردن آیو		بگوش آوازه‌ی جان کندن آیو
رفیقان میروند نوبت به نوبت		وای آن ساعت که نوبت وامن آیو

***

به قبرستان گذر کردم کم وبیش		بدیدم قبر دولتمند و درویش
نه درویش بیکفن در خاک رفته		نه دولتمند برده یک کفن بیش

***

دیم یک عندلیب خوشنوایی		که می‌نالید وقت صبحگاهی
بشاخ گلبنی با گل همی گفت		که یارا بی وفایی بی وفایی

***

به قبرستان گذر کردم صباحی		شنیدم ناله و افغان و آهی
شنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت		که این دنیا نمی‌ارزد بکاهی

***

هر آنکس مال و جاهش بیشتر بی		دلش از درد دنیا ریشتر بی
اگر بر سر نهی چون خسروان تاج		به شیرین جانت آخر نیشتر بی

***

هر آنکس عاشق است از جان نترسد		یقین از بند و از زندان نترسد
دل عاشق بود گرگ گرسنه		که گرگ از هی هی چوپان نترسد

***

هزاران دل بغارت برده ویشه		هزارانت دگر خون کرده ویشه
هزاران داغ ریش ار ویشم اشمرد		هنو نشمرده از اشمرده ویشه

***

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ		اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ
اگر ملک سلیمانت ببخشند		در آخر خاک راهی عاقبت هیچ

***

غم عشق تو کی بر هر سر آیو		همایی کی به هر بوم و بر آیو
زعشقت سرفرازان کامیابند		که خور اول به کهساران بر آیو

***

ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی		ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی
ته که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم		نمک پاش دل ریشم چرایی

***

بیته یکدم دلم خرم نمانی		اگر رویت بوینم غم نمانی
اگر درد دلم قسمت نمایند		دلی بی غم درین عالم نمانی

***

اگر یار مرا دیدی به خلوت		بگو ای بی‌وفا ای بیمروت
گریبانم ز دستت چاک چاکو		نخواهم دوخت تا روز قیامت

***

فلک نه همسری دارد نه هم کف		بخون ریزی دلش اصلا نگفت اف
همیشه شیوه‌ی کارش همینه		چراغ دودمانیرا کند پف

***

فلک در قصد آزارم چرایی		گلم گر نیستی خارم چرایی
ته که باری ز دوشم بر نداری		میان بار سربارم چرایی

***

زدل نقش جمالت در نشی یار		خیال خط و خالت در نشی یار
مژه سازم بدور دیده پرچین		که تا وینم خیالت در نشی یار

***

پریشان سنبلان پرتاب مکه		خمارین نرگسان پرخواب مکه
براینی ته که دل از مابرینی		برنیه روزگار اشتاب مکه

***

جره بازی بدم رفتم به نخجیر		سبک دستی بزد بر بال من تیر
برو غافل مچر در کوهساران		هران غافل چرد غافل خورد تیر

***

مو آن رندم که نامم بی‌قلندر		نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگر
چو روج آیو بگردم گرد گیتی		چو شو آیو به خشتی وانهم سر

***

مرا نه سر نه سامان آفریدند		پریشانم پریشان آفریدند
پریشان خاطران رفتند در خاک		مرا از خاک ایشان آفریدند

***

بی ته هر شو سرم بر بالش آیو		چو نی از استخوانم نالش آیو
شب هجران بجای اشک چشمم		ز مژگان پاره‌های آتش آیو

***

مو که چون اشتران قانع به خارم		جهازم چوب و خرواری ببارم
بدین مزد قلیل و رنج بسیار		هنوز از روی مالک شرمسارم

***

سرم چون گوی در میدان بگرده		دلم از عهد و پیمان بر نگرده
اگر دوران به نااهلان بمانه		نشینم تا که این دوران بگرده

***

دلم از دست تو دایم غمینه		ببالین خشتی و بستر زمینه
همین جرمم که مو ته دوست دیرم		که هر کت دوست دیره حالش اینه

***

چرا آزرده حالی ای دل ای دل		همه فکر و خیالی ای دل ای دل
بساجم خنجری دل را برآرم		بوینم تا چه حالی ای دل ای دل

***

مگر شیر و پلنگی ای دل ای دل		بمو دایم به جنگی ای دل ای دل
اگر دستم فتی خونت بریجم		بوینم تا چه رنگی ای دل ای دل

***

شب تاریک و سنگستان و مو مست		قدح از دست مو افتاد و نشکست
نگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت		وگرنه صد قدح نفتاده بشکست

***

کشیمان ار بزاری از که ترسی		برانی گر بخواری از که ترسی
مو با این نیمه دل از کس نترسم		دو عالم دل ته داری از که ترسی

***

مو آن رندم که پا از سر ندونم		سراپایی بجز دلبر ندونم
دلارامی کز او دل گیرد آرام		بغیر از ساقی کوثر ندونم

***

مرا عشقت ز جان آذر برآره		زپیکر مشت خاکستر برآره
نهال مهرت از دل گر ببرند		هزاران شاخه دیگر برآره

***

تن محنت کشی دیرم خدایا		دل با غم خوشی دیرم خدایا
زشوق مسکن و داد غریبی		به سینه آتشی دیرم خدایا

***

بود درد مو و درمانم از دوست		بود وصل مو و هجرانم از دوست
اگر قصابم از تن واکره پوست		جدا هرگز نگردد جانم از دوست

***

خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت		خرم آنانکه این آلالیان کشت
بسی هند و بسی شند و بسی یند		همان کوه و همان صحرا همان دشت

***

غم عشقت بیابان پرورم کرد		فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد
بمو واجی صبوری کن صبوری		صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

***

سه درد آمو بجانم هر سه یکبار		غریبی و اسیری و غم یار
غریبی و اسیری چاره دیره		غم یار و غم یار و غم یار

***

تویی آن شکرین لب یاسمین بر		منم آن آتشین دل دیدگان تر
از آن ترسم که در آغوشم آیی		گدازد آتشت بر آب شکر

***

خوشا آنانکه پا از سر ندونند		مثال شعله خشک وتر ندونند
کنشت و کعبه و بتخانه و دیر		سرایی خالی از دلبر ندونند

***

خوشا آنانکه سودای ته دیرند		که سر پیوسته در پای ته دیرند
بدل دیرم تمنای کسانی		که اندر دل تمنای ته دیرند

***

الهی گردن گردون شود خرد		که فرزندان آدم را همه برد
یکی ناگه که زنده شد فلانی		همه گویند فلان ابن فلان مرد

***

دلم از سوز عشق آتش بجان بی		بکامم زهر از آن شکر دهان بی
همان دستان که با ته بی بگردن		کنونم چون مگس بر سر زنان بی

***

ته که دور از منی دل در برم نی		هوایی غیر وصلت در سرم نی
بجانت دلبرا کز هر دو عالم		تمنای دگر جز دلبرم نی

***

دگر شو شد که مو جانم بسوزد		گریبان تا بدامانم بسوزد
برای کفر زلفت ای پریرخ		همی ترسم که ایمانم بسوزد

***

دلم بی وصل ته شادی مبیناد		زدرد و محنت آزادی مبیناد
خراب آباد دل بی مقدم تو		الهی هرگز آبادی مبیناد

***

الاله کوهسارانم تویی یار		بنوشه جو کنارانم تویی یار
الاله کوهساران هفته‌ای بی		امید روزگارانم تویی یار

***

فلک زار و نزارم کردی آخر		جدا از گلعذارم کردی آخر
میان تخته‌ی نرد محبت		شش و پنجی بکارم کردی آخر

***

نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست		کجا آواره و در خانه‌ی کیست
نمیدونم دل سر گشته‌ی مو		اسیر نرگس مستانه‌ی کیست

***

چو آن نخلم که بارش خورده باشند		چو آن ویران که گنجش برده باشند
چو آن پیری همی نالم درین دشت		که رودان عزیزش مرده باشند

***

پسندی خوار و زارم تا کی و چند		پریشان روزگارم تا کی و چند
ته که باری ز دوشم برنگیری		گری سربار بارم تا کی و چند

***

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل		مطیع نفس و شیطانی چه حاصل
بود قدر تو افزون از ملایک		تو قدر خود نمیدانی چه حاصل

***

خور از خورشید رویت شرم دارد		مه نو زابرویت آزرم دارد
بشهر و کوه و صحرا هر که بینی		زبان دل بذکرت گرم دارد

***

اگر شیری اگر ببری اگر کور		سرانجامت بود جا در ته گور
تنت در خاک باشد سفره گستر		بگردش موش و مار و عقرب و مور

***

عزیزا ما گرفتار دو دردیم		یکی عشق و دگر در دهر فردیم
نصیب کس مباد این غم که ما راست		جمالت یک نظر نادیده مردیم

***

زدل مهر تو ای مه رفتنی نی		غم عشقت بهر کس گفتنی نی
ولیکن شعله مهر و محبت		میان مردمان بنهفتنی نی

***

دلا اصلا نترسی از ره دور		دلا اصلا نترسی از ته گور
دلا اصلا نمیترسی که روزی		شوی بنگاه مار و لانه‌ی مور

***

حرامم بی ته بی آلاله و گل		حرامم بی ته بی آواز بلبل
حرامم بی اگر بی ته نشینم		کشم در پابی گلبن ساغر مل

***

بسر شوق سر کوی ته دیرم		بدل مهر مه روی ته دیرم
بت من کعبه‌ی من قبله‌ی من		ته ای هر سو نظر سوی ته دیرم

***

خدایا خسته و زارم ازین دل		شو و روزان در آزارم ازین دل
مو از دل نالم و دل نالد از مو		زمو بستان که بیزارم ازین دل

***

سر راهت نشینم تا بیایی		در شادی بروی ما گشایی
شود روزی بروز مو نشینی		که تا وینی چه سخت بیوفایی

***

شدستم پیرو برنایی نمانده		بتن توش و توانایی نمانده
بمو واجی برو آلاله‌ی چین		چرا چینم که بینایی نمانده

***

خدایا دل ز مو بستان بزاری		نمی‌آید ز مو بیمار داری
نمیدونم لب لعلش به خونم		چرا تشنه است با این آبداری

***

بوره ای روی تو باغ بهارم		خیالت مونس شبهای تارم
خدا دونه که در دنیای فانی		بغیر عشق ته کاری ندارم

***

بسر غیر ته سودایی ندیرم		بدل جز ته تمنایی ندیرم
خدا دونه که در بازار عشقت		بجز جان هیچ کالایی ندیرم

***

هزاران غم بدل اندوته دیرم

هزار آتش بجان افروته دیرم

 

بیک آه سحر کز دل برآرم

هزاران مدعی را سوته دیرم

***

بیته گلشن به چشمم گلخن آیو		واته گلخن به چشمم گلشن آیو
گلم ته گلبنم ته گلشنم ته		که واته مرده را جان بر تن آیو

***

غم عشقت ز گنج رایگان به		وصال تو ز عمر جاودان به
کفی از خاک کویت در حقیقت		خدا دونه که از ملک جهان به

***

سر سرگشته‌ام سامان نداره		دل خون گشته‌ام درمان نداره
به کافر مذهبی دل بسته دیرم		که در هر مذهبی ایمان نداره

***

امان از اختر شوریده‌ی مو		فغان از بخت برگردیده‌ی مو
فلک از کینه ورزی کی گذاره		رود خون از دل غمدیده‌ی مو

***

بروی ماهت ای ماه ده و چار		به سرو قدت ای زیبنده رخسار
که جز عشقت خیالی در دلم نی		بدیاری ندارم مو سر و کار

***

نهالی کن سر از باغی برآرد		ببارش هر کسی دستی برآرد
برآرد باغبان از بیخ و از بن		اگر بر جای میوه گوهر آرد

***

غمت در سینه‌ی مو خانه دیره		چو جغدی جای در ویرانه دیره
فلک هم در دل تنگم نهد باز		هر آن انده که در انبانه دیره

***

کشم آهی که گردون پر شرر شی		دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی
بترس از برق آه سوته دیلان		که آه سوته دیلان کارگر شی

***

شبی ناید ز اشکم دیده تر نی		سرشکم جاری از خون جگر نی
شو و روجم رود با ناله‌ی زار		ته را از حال زار مو خبر نی

***

غم و درد دل مو بی حسابه		خدا دونه دل از هجرت کبابه
بنازم دست و بازوی ته صیاد		بکش مرغ دلم بالله ثوابه

***

بی تو تلواسه دیرم ای نکویار		زهر در کاسه دیرم ای نکویار
میم خون گریه ساقی ناله مطرب		مصاحب این سه دیرم ای نکویار

***

اگر دستم رسد بر چرخ گردون		از او پرسم که این چین است و آن چون
یکی را میدهی صد ناز و نعمت		یکی را نان جو آلوده در خون

***

چه باغ است اینکه دارش آذرینه		چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه
مگر بوم و بر سنگین دلان است		مگر صحرای عشق نازنینه

***

کجا بی جای ته ای بر همه شاه		که مو آیم بدانجا از همه راه
همه جا جای ته مو کور باطن		غلط گفتم غلط استغفرالله

***

کسیکه ره بفریادم برد نی		خبر بر سرو آزادم برد نی
همه خوبان عالم جمع گردند		کسیکه یادت از یادم برد نی

***

به هر شام و سحر گریم بکوئی		که جاری سازم از هر دیده جوئی
مو آن بی طالعم در باغ عالم		که گل کارم بجایش خار روئی

***

سمن زلفا بری چون لاله دیری		ز نرگس ناز در دنباله دیری
از آن رو سه بمهرم بر نیاری		که در سرناز چندین ساله دیری

***

شبی نالم شبی شبگیر نالم		ز جور یار و چرخ پیر نالم
گهی همچون پلنگ تیر خورده		گهی چون شیر در زنجیر نالم

***

وای آن روزی که قاضی مان خدا بی		به میزان و صراطم ماجرا بی
بنوبت میروند پیر و جوانان		وای آنساعت که نوبت زان ما بی

***

دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه		گل است آندل که مهر تو نورزه
گریبانی که از عشقت شود چاک		بیک عالم گریبان وابیرزه

***

برویت از حیا خوی ریته دیری		دو ابرویت بناز آمیته دیری
به سحر دیده در چاه زنخدان		بسی هاروت دل آویته دیری

***

ز آهم هفت گردون پر شرر بی		زمژگانم روان خون جگر بی
ته که هرگز دلت از غم نسوجه		کجا از سوته دیلانت خبر بی

***

سحرگاهان که اشکم لاوه گیره		زآهم هفت چرخ آلاوه گیره
چنان از دیده ریزم اشک خونین		که گیتی سر بسر سیلابه گیره

***

عزیزان موسم جوش بهاره		چمن پر سبزه صحرا لاله زاره
دمی فرصت غنیمت دان درین فصل		که دنیای دنی بی اعتباره

***

مرا درد آموه و درمان چه حاصل		مرا وصل آموه و هجران چه حاصل
بسوته بی گل و آلاله بی سر		سر سوته کله یاران چه حاصل

***

دلا از دست تنهایی بجانم		ز آه و ناله‌ی خود در فغانم
شبان تار از درد جدایی		کند فریاد مغز استخوانم

***

غم عشق تو مادر زاد دیرم		نه از آموزش استاد دیرم
بدان شادم که از یمن غم تو		خراب آباد دل آباد دیرم

***

الهی سوز عشقت بیشتر کن		دل ریشم ز دردت ریشتر کن
ازین غم گر دمی فارغ نشینم		بجانم صد هزاران نیشتر کن

***

غمم بیحد و دردم بی شماره		فغان کاین درد مو درمان نداره
خداوندا ندونه ناصح مو		که فریاد دلم بی‌اختیاره

***

عزیزان از غم و درد جدایی		به چشمانم نمانده روشنایی
بدرد غربت و هجرم گرفتار		نه یار و همدمی نه آشنایی

***

نصیب کس مبو درد دل مو		که بسیاره غم بی‌حاصل مو
کسی بو از غم و دردم خبردار		که دارد مشکلی چون مشکل مو

***

به لامردم مکان دلبرم بی		سخنهای خوشش تاج سرم بی
اگر شاهم ببخشد ملک شیراز		همان بهتر که دلبر در برم بی

***

دلی دیرم خریدار محبت		کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل		زپود محنت و تار محبت

***

خوشا آنانکه تن از جان ندانند		تن و جانی بجز جانان ندانند
بدردش خو گرند سالان و ماهان		بدرد خویشتن درمان ندانند

***

دل مو بیتو زار و بی قراره		بجز آزار مو کاری نداره
زند دستان بسر چون طفل بدخو		بدرد هجرت اینش روزگاره

***

بوره بلبل بنالیم از سر سوز		بوره آه سحر از مو بیاموز
تو از بهر گلی ده روز نالی		مو از بهر دل‌آرامم شو و روز

***

خداوندا بفریاد دلم رس		تو یار بیکسان مو مانده بیکس
همه گویند طاهر کس نداره		خدا یار مو چه حاجت کس

***

دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ		ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگ
ازین دیوانگی روزی برآیم		که در دامان دلبر برزنم چنگ

***

همه عالم پر از کرد چه سازم		چو مو دلها پر از درد چه سازم
بکشتم سنبلی دامان الوند		همواز طالعم زرد چه سازم

***

قدح بر گیرم و سیر گلان شم		بطرف سبزه و آب روان شم
دو سه جامی زنم با شادکامی		وایم مست و بسیرلالیان شم

***

مو از جور بتان دل ریش دیرم		زلاله داغ بر دل بیش دیرم
چو فردا نامه خوانان نامه خوانند		من شرمنده سر در پیش دیرم

***

دیم آلاله‌ای در دامن خار		واتم آلالیا کی چینمت بار
بگفتا باغبان معذور میدار		درخت دوستی دیر آورد بار

***

خوشا آندل که از خود بیخبر بی		ندونه در سفر یا در حضر بی
بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون		پی لیلی دوان با چشم تر بی

***

همه دل ز آتش غم سوتنی بی		بهرجان سوز هجر افروتنی بی
که از دست اجل بر تن قبایی		اگر شاه و گدایی دوتنی بی

***

قلم بتراشم از هر استخوانم		مرکب گیرم از خون رگانم
بگیرم کاغذی از پرده‌ی دل		نویسم بهر یار مهربانم

***

محبت آتشی در جانم افروخت		که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی		که خیاط اجل میبایدش دوخت

***

الهی ار بواجم ور نواجم		ته دانی حاجتم را مو چه واجم
اگر بنوازیم حاجت روا بی		وگر محروم سازی مو چه ساجم

***

مو آن دلداده‌ی بی خانمانم		مو آن محنت نصیب سخت جانم
مو آن سرگشته خارم در بیابان		که چون بادی وزد هر سو دوانم

***

نمیدانم که رازم با که واجم		غم و سوز وگدازم با که واجم
چه واجم هر که ذونه میکره فاش		دگر راز و نیازم با که واجم

***

سر کویت بتا چند آیم و شم		ز وصلت بی نوا چند آیم و شم
بکویت تا ببیند دیده رویت		نترسی از خدا چند آیم و شم

***

بوره کز دیده جیحونی بسازیم		بوره لیلی و مجنونی بسازیم
فریدون عزیزم رفتی از دست		بوره کز نو فریدونی بسازیم

***

گلی که خود بدادم پیچ و تابش		باشک دیدگانم دادم آبش
درین گلشن خدایا کی روا بی		گل از مو دیگری گیرد گلابش

***

تاریخ آخرین ویرایش مطلب: تاریخ آخرین ویرایش: ۹۳/۰۴/۳۱ - ۱۸:۰۱

لوگین شوید تا بتوانید نظر درج کنید. اگر ثبت نام نکرده اید. ثبت نام کنید تا بتوانید لوگین شوید و علاوه بر آن شما نیز بتوانید مطالب خودتان را در سایت قرار دهید.

فراموش کردم ثبت‌نام