افسانه تلخ

نه‏ ‏امید‏ ‏ک‏ ‏بر‏ ‏آن‏ ‏خوش‏ ‏کنم‏ ‏دل
نه‏ ‏پیغامی‏ ‏نه‏ ‏پیک‏ ‏آشنایی
نه‏ ‏در‏ ‏چشمی‏ ‏نگاه‏ ‏فتنه‏ ‏سازی‏ ‏
نه‏ ‏آهنگ‏ ‏پر‏ ‏از‏ ‏موج‏ ‏صدائی

ز‏ ‏شهر‏ ‏نور‏ ‏و‏ ‏عشق‏ ‏و‏ ‏درد‏ ‏و‏ ‏ظلمت
سحرگاهی‏ ‏زنی‏ ‏دامن‏ ‏کشان‏ ‏رفت
پریشان‏ ‏مرغ‏ ‏ره‏ ‏گم‏ ‏کرده‏ ‏ای‏ ‏بود
که‏ ‏زار‏ ‏و‏ ‏خسته‏ ‏سوی‏ ‏آشیان‏ ‏رفت

کجا‏ ‏کس‏ ‏در‏ ‏قفایش‏ ‏اشک‏ ‏غم‏ ‏ریخت
کجا‏ ‏کس‏ ‏با‏ ‏زبانش‏ ‏آشنا‏ ‏بود‏ ‏
ندانستند‏ ‏این‏ ‏بیگانه‏ ‏مردم
که‏ ‏بانگ‏ ‏او‏ ‏طنین‏ ‏ناله‏ ‏ها‏ ‏بود

ب‏ه‏ ‏چشمی‏ ‏خیره‏ ‏شد‏ ‏شاید‏ ‏بیاید
نهانگاه‏ ‏امید‏ ‏و‏ ‏آرزو‏ ‏را
دریغا،آن‏ ‏دو‏ ‏چشم‏ ‏آتش‏ ‏افروز
به‏ ‏دامان‏ ‏گناه‏ ‏افکند‏ ‏او‏ ‏را

به‏ ‏او‏ ‏جز‏ ‏از‏ ‏هوس‏ ‏چیزی‏ ‏نگفتند
در‏ ‏او‏ ‏جز‏ ‏جلوه‏ ‏ظاهر‏ ‏ندیدند
به‏ ‏هر‏ ‏جا‏ ‏رفت‏ ‏در‏ ‏گوشش‏ ‏سرودند
که‏ ‏زن‏ ‏را‏ ‏بهر‏ ‏عشرت‏ ‏آفریدند

شبی‏ ‏در‏ ‏دامنی‏ ‏افتاد‏ ‏و‏ ‏نالید
مرو‏ ‏بگذار‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏واپسین‏ ‏دم
ز‏ ‏دیدارت‏ ‏دلم‏ ‏سیراب‏ ‏گردد
شبح‏ ‏پنهان‏ ‏شد‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏خورد‏ ‏بر‏ ‏هم

چرا‏ ‏امید‏ ‏بر‏ ‏عشقی‏ ‏عبث‏ ‏بست؟
چرا‏ ‏در‏ ‏بستر‏ ‏آغوش‏ ‏او‏ ‏خفت؟
چرا‏ ‏راز‏ ‏دل‏ ‏دیوانه‏ ‏اش‏ ‏را
به‏ ‏گوش‏ ‏عاشقی‏ ‏بیگانه‏ ‏خو‏ ‏گفت؟

چرا؟...او‏ ‏شبنم‏ ‏پاکیزه‏ ‏ای‏ ‏بود
که‏ ‏در‏ ‏دام‏ ‏گل‏ ‏خورشید‏ ‏افتاد
سحرگاهی‏ ‏چو‏ ‏خورشیدش‏ ‏بر‏ ‏آمد
به‏ ‏کام‏ ‏تشنه‏ ‏اش‏ ‏لغزید‏ ‏و‏ ‏جان‏ ‏داد

به‏ ‏جامی‏ ‏باده‏ ‏شور‏ ‏افکنی‏ ‏بود
که‏ ‏در‏ ‏عشق‏ ‏لبانی‏ ‏تشنه‏ ‏میسوخت
چو‏ ‏میامد‏ ‏زره‏ ‏پیمان‏ ‏نوشی
به‏ ‏قلب‏ ‏جام‏ ‏از‏ ‏شادی‏ ‏میافروخت

شبی‏ ‏ناگه‏ ‏سر‏ ‏آمد‏ ‏انتظارش
لبش‏ ‏در‏ ‏کام‏ ‏سوزانی‏ ‏هوس‏ ‏ریخت
چرا‏ ‏آن‏ ‏مرد‏ ‏بر‏ ‏جانش‏ ‏غضب‏ ‏کرد؟
چرا‏ ‏بر‏ ‏ذره‏ ‏های‏ ‏جامش‏ ‏آویخت؟

کنون‏ ‏این‏ ‏او‏ ‏و‏ ‏این‏ ‏خاموشی‏ ‏سرد
نه‏ ‏پیغامی،نه‏ ‏پیک‏ ‏آشنایی
نه‏ ‏در‏ ‏چشمی‏ ‏نگاه‏ ‏فتنه‏ ‏سازی
نه‏ ‏آهنگ‏ ‏پر‏ ‏از‏ ‏موج‏ ‏صدائی