با تو هستم سهراب

با تـو هـســتم سهـــراب تو کـه گـفتی 

گـل شـبدر چـه کـم از لاله ی قـرمـز دارد؟"

 راسـت می گــویی تـو

چـه تفــاوت دارد قـفـس تنگ دلـــم ،

 خـــالی از کـــس باشـد

 یا به قــــول تـو پـر از ناکـــــس و کـــرکـــس باشــــد ؟

مـــن نـه تنهــــا چــشــمــم ،

 واژه را هـــم شـســــــتم

فکــــــر را ، خـــاطــــره را خــــواب یک پنجـــــره را ،

 زیـر باران بــردم چترهــــا را بســتم ،

مــن به این مردم شهـــر پیـوســتم

 مــــن نوشـــتم هــمــــــه ی حــــــرف دلـم

 آرزو کردم و گــفـتم کــه هــوا ، عـشـق ، زمـین مـال مـن است

ولـی افـسوس نـشــد ...

زیر باران مــن نـه عــاشـق دیدم نـه کـه حــتی یک دوســــت ! "

زیـــر باران مــــن فـقـط خــیـس شــــدم "

باز هـم می گویی " چـشـم هـارا باید شـسـت ؟ جـور دیگـر باید دید ؟