شعر

بي سبب مدوز اي دوست چشم خود به ايوانها، سرو سر نخواهد زد از درون گلدانها

جبر هم اگر باشد به هيچ فرمولي، فيلها نمي گنجند در فضاي فنجانها

در ديار ما مردن بهترين فداكاريست چون، به مرگ ما بسته است نان مرثيه خان ها

بعد از اختراع رنگ با هزار نيرنگ، آدمي مي آموزد شيطنت به شيطانها

چون چشم هر انسان ريشه در دلش دارد، هيچگاه ثابت نيست رنگ چشم انسانها