چند صباحی بود که می خواستم برایت نامه ای بنویسم، اما نمی شد و حالا دست به قلم برده ام تا حرف هایم را به تو بگویم ای مونس شب های تارم، ای مولای من!

با خود گفته بودم نامه ام را کنار مزار مادرت خواهم گذاشت تا زودتر از همه نامه مرا بخوانی اما به یاد آوردم هرگز جایی برای نامه ام پیدا نخواهم کرد، امروز تصمیم دارم با قلم صبر بر کاغذ اعتقاد حرف هایم را بنگارم و آن را درون پاکت خواهش بگذارم، بر رویش تمبر ایمان بزنم و آن را درون صندوق اخلاص بیندازم تا پستچی انتظار آن را به دست تو برساند.

ای خورشید آفرینش! سال هاست که سرود آمدنت را در ترنم باران و فریاد آبشاران و نمای چشمه ساران می شنویم و به امید دیدنت یأس را بر کوه ها سر می بریم.
سالهاست که از شهر ویران افکار مان بر قله های رهایی گام می نهیم تا لحظه ای نسیم بهاریت را احساس کنیم.

ای گل سرسبد آفرینش! به ما گفته اند: وقتی تو بیایی عدالت بر کرسی می نشیند.

ما منتظریم تا با آمدنت سلطه ستم واژگون شود و غافلان زمانه از خواب غفلت بیدار شوند.

آری گل نرگس به ما آموخته اند که ظهور تو بی تردید بزرگترین جشن عالم خواهد بود و عاقبت جهان را ختم به خیر خواهد کرد و ما بی صبرانه به انتظار جشن ظهورت نشسته ایم.

امروز می خواهم از خودت بپرسم؛
ای مهتاب آسمان خلقت! تا سپیده دم فرج چند نافله باقی است؟
تا کی در آدینه های عمر با دست های بلند ندبه تو را التماس کنیم؟
تا کی کوه سارها بی تکیه گاه باشند؟
تا کی همچون گل های آفتاب گردان در پی آفتاب باشیم؟

ای اجابت کننده هر دعا! پنجره قلب منتظران رو به آسمان بی کرانت گشوده است تا با یک اشارت تو، غبار اندوه غیبت از دل ها برخیزد و چشم ها به تماشای باران ظهور بنشیند و اکنون ای پیام همه رنگ های روشن، از گل زیبای باغ عدالت که ما با تمام وجودمان در انتظار دیدارت هستیم، ای سکوت و وقار زیبای شب ها! ای درخشش ماه و ستاره ها که خود وعده داده ای می آیی، بیا و عهدی را که با ما بستی به جا آور، ما هنوز سر همان کوچه سبز که به انتظار ختم می شود ایستاده ایم و بی قرارتر از همیشه ندای انتظار سر داده ایم.

خدایا، شب یلدای هجران را به یمن ظهور ماه کاملش کوتاه کن و به ما توفیق ده تا طلوع جمالش را از نزدیک ببینیم.