سوره الاعراف(آیات12 تا 22قسمت200)جزء هشتم

قَالَ مَا مَنَعَکَ أَلَّا تَسجُدَ إِذ أَمَرتُکَ قَالَ أَنَا خَیرٌ مِنهُ خَلَقتَنِی مِن نَارٍ وَخَلَقتَهُ مِن طِینٍ

خدا فرمود : چون تو را به سجده فرمان دادم ، چه چیز تو را مانع شد که سجده نکردی ؟ گفت : من از او بهترم ، مرا از آتش پدید آورده‏ای و او را از گِل آفریدی .«12»

قَالَ فَاهبِط مِنهَا فَمَا یَکُونُ لَکَ أَن تَتَکَبَّرَ فِیهَا فَاخرُج إِنَّکَ مِنَ الصَّاغِرِینَ

خدا فرمود : از این محل ملکوتی [که عرصه فروتنی و فرمانبرداری است] فرود آی ؛ زیرا تو را نرسد که در این جایگاه بلند ، بزرگ منشی کنی پس بیرون شو که قطعاً از خوارشدگانی .«13»

قَالَ أَنظِرنِی إِلَی یَومِ یُبعَثُونَ

گفت : مرا تا روزی که [مردگان] برانگیخته شوند ، مهلت ده . «14»

قَالَ إِنَّکَ مِنَ المُنظَرِینَ

خدا فرمود : البته تو از مهلت یافتگانی .«15»

قَالَ فَبِمَا أَغوَیتَنِی لَأَقعُدَنَّ لَهُم صِرَاطَکَ المُستَقِیمَ

گفت : [اکنون که به کیفر تکبرم] مرا به راه شر و فساد انداختی، یقیناً بر سر راه مستقیم تو [که رهروانش را به سعادت ابدی می‏رساند] در کمین بندگانت خواهم نشست .«16»

ثُمَّ لَآتِیَنَّهُم مِن بَینِ أَیدِیهِم وَمِن خَلفِهِم وَعَن أَیمَانِهِم وَعَن شَمَائِلِهِم

وَلَا تَجِدُ أَکثَرَهُم شَاکِرِینَ

سپس از پیش رو و پشت سر و از طرف راست و از جانب چپشان بر آنان می‏تازم و [تا جایی آنان را دچار وسوسه و اغواگری می‏کنم که] بیشترشان را سپاس‏گزار نخواهی یافت .«17»

قَالَ اخرُج مِنهَا مَذءُومًا مَدحُورًا لَمَن تَبِعَکَ مِنهُم لَأَملَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنکُم أَجمَعِینَ

خدا فرمود : از این جایگاهت در حالی که مستحق سرزنش و رانده شدنی بیرون شو که قطعاً هر که از آنان از تو پیروی کند ، بی‏تردید جهنم را از همه شما لبریز خواهم کرد .«18»

وَیَا آدَمُ اسکُن أَنتَ وَزَوجُکَ الجَنَّةَ فَکُلَا مِن حَیثُ شِئتُمَا وَلَا تَقرَبَا هَذِهِ

الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ

و [گفتیم :] ای آدم ! تو و همسرت در این بهشت سکونت گیرید ، و از هر جا [و هر نوع میوه‏ای] که خواستید بخورید ، و به این درخت نزدیک نشوید که ازستمکاران [بر خود] خواهید شد .«19»

فَوَسوَسَ لَهُمَا الشَّیطَانُ لِیُبدِیَ لَهُمَا مَا وُورِیَ عَنهُمَا مِن سَوآتِهِمَا وَقَالَ مَا نَهَاکُمَا

رَبُّکُمَا عَن هَذِهِ الشَّجَرَةِ إِلَّا أَن تَکُونَا مَلَکَینِ أَو تَکُونَا مِنَ الخَالِدِینَ

پس شیطان ، آن دو را وسوسه کرد تا آنچه از شرمگاه بدنشان بر آنان پوشیده بود نمایان کند ، [وسوسه‏اش این بود که به هر دو] گفت : پروردگارتان شما را از این درخت نهی نکرده مگر از این جهت که مبادا دو فرشته گردید ، یا از جاودانان شوید .«20»

وَقَاسَمَهُمَا إِنِّی لَکُمَا لَمِنَ النَّاصِحِینَ

و برای هر دو سوگند سخت و استوار یاد کرد که یقیناً من برای شما از خیر خواهانم [و قصد فریب شما را ندارم . ] «21»

فَدَلَّاهُمَا بِغُرُورٍ فَلَمَّا ذَاقَا الشَّجَرَةَ بَدَت لَهُمَا سَوآتُهُمَا وَطَفِقَا یَخصِفَانِ عَلَیهِمَا

مِن وَرَقِ الجَنَّةِ وَنَادَاهُمَا رَبُّهُمَا أَلَم أَنهَکُمَا عَن تِلکُمَا الشَّجَرَةِ وَأَقُل لَکُمَا

إِنَّ الشَّیطَانَ لَکُمَا عَدُوٌّ مُبِینٌ

پس آن دو را با مکر و فریب از مقام و منزلتشان فرود آورد [و به خوردن درخت ممنوعه نزدیک کرد] ، هنگامی که از آن درخت چشیدند ، شرمگاه بدنشان بر دو نفرشان نمایان شد و هر دو دست به کار چسبانیدن برگ [درختان] بهشت به خود شدند ؛ و پروردگارشان بر آن دو بانگ زد : آیا من شما را از آن درخت نهی نکردم، وبه شما نگفتم : بی‏تردید شیطان نسبت به شما دشمنی آشکار است؟!«22»