سوره الاعراف(آیات88 تا 95قسمت210)آغاز جزء نهم

قَالَ المَلَأُ الَّذِینَ استَکبَرُوا مِن قَومِهِ لَنُخرِجَنَّکَ یَا شُعَیبُ وَالَّذِینَ آمَنُوا مَعَکَ

مِن قَریَتِنَا أَو لَتَعُودُنَّ فِی مِلَّتِنَا قَالَ أَوَلَو کُنَّا کَارِهِینَ

اشراف و سران قومش که [از پذیرفتن حق] تکبّر ورزیدند ، گفتند : ای شعیب ! حتماً ما تو و کسانی را که با تو ایمان آورده‏اند از شهرمان بیرون می‏کنیم یا اینکه بی‏چون و چرا به آیین ما بازگردید . گفت : آیا هر چند که نفرت و کراهت [از آن آیین] داشته باشیم ؟ !«88»

قَدِ افتَرَینَا عَلَی اللَّهِ کَذِبًا إِن عُدنَا فِی مِلَّتِکُم بَعدَ إِذ نَجَّانَا اللَّهُ مِنهَا وَمَا یَکُونُ

لَنَا أَن نَعُودَ فِیهَا إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّنَا وَسِعَ رَبُّنَا کُلَّ شَیءٍ عِلمًا عَلَی اللَّهِ تَوَکَّلنَا

رَبَّنَا افتَح بَینَنَا وَبَینَ قَومِنَا بِالحَقِّ وَأَنتَ خَیرُ الفَاتِحِینَ

اگر پس از آنکه خدا ما را از آن [آیین شرک‏آلود] نجات داده به آیین شما بازگردیم [و بگوییم : خدا دارای شریک و همتاست] یقیناً بر خدا دروغ بسته‏ایم ؛ بنابراین امکان ندارد به آیین شما بازگردیم ، مگر اینکه خدا که پروردگار ماست بخواهد [که او هم مشرک شدن و کافر شدن کسی را هرگز نمی‏خواهد] پروردگار ما از نظر دانش بر همه چیز احاطه دارد ، فقط بر خدا توکل کردیم . ای پروردگار ما ! میان ما و قوم ما به حق داوری کن که تو بهترین داورانی .«89»

وَقَالَ المَلَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِن قَومِهِ لَئِنِ اتَّبَعتُم شُعَیبًا إِنَّکُم إِذًا لَخَاسِرُونَ

و اشراف و سران کافر قومش [به مردم] گفتند : اگر از شعیب پیروی کنید ، مسلماً شما هم از زیانکارانید .«90»

فَأَخَذَتهُمُ الرَّجفَةُ فَأَصبَحُوا فِی دَارِهِم جَاثِمِینَ

پس زلزله‏ای سخت آنان را فراگرفت و در خانه‏هایشان [به رو درافتاده] جسمی بی‏جان شدند !«91»

الَّذِینَ کَذَّبُوا شُعَیبًا کَأَن لَم یَغنَوا فِیهَا الَّذِینَ کَذَّبُوا شُعَیبًا کَانُوا هُمُ الخَاسِرِینَ

کسانی که شعیب را تکذیب کردند [چنان نابود شدند که] گویی در آن شهر سکونت نداشتند ، [آری ،] آنان که شعیب را تکذیب کردند ، همان زیانکاران بودند .«92»

فَتَوَلَّی عَنهُم وَقَالَ یَا قَومِ لَقَد أَبلَغتُکُم رِسَالَاتِ رَبِّی وَنَصَحتُ لَکُم فَکَیفَ

آسَی عَلَی قَومٍ کَافِرِینَ

پس شعیب از آنان روی گردانید و گفت : ای قوم من ! یقیناً من پیام‏های پروردگارم را به شما رساندم ، و برای شما خیرخواهی کردم ، با این حال چگونه بر گروهی که کافرند دریغ و تأسف خورم ؟«93»

وَمَا أَرسَلنَا فِی قَریَةٍ مِن نَبِیٍّ إِلَّا أَخَذنَا أَهلَهَا بِالبَأسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُم یَضَّرَّعُونَ

هیچ پیامبری را در شهری نفرستادیم مگر آنکه اهلش را [پس از تکذیب آن پیامبر] به تهیدستی و سختی و رنج و بیماری دچار کردیم ، برای این که [به پیشگاه ما] فروتنی و زاری کنند .«94»

ثُمَّ بَدَّلنَا مَکَانَ السَّیِّئَةِ الحَسَنَةَ حَتَّی عَفَوا وَقَالُوا قَد مَسَّ آبَاءَنَا الضَّرَّاءُ وَالسَّرَّاءُ

فَأَخَذنَاهُم بَغتَةً وَهُم لَا یَشعُرُونَ

سپس [هنگامی که این مصایب ، مایه بیداری آنان نشد] به جای آن مصایب ، رفاه وفراوانی نعمت قرار دادیم تا [ازنظر مال و ثروت و جمعیت و قدرت] فزونی یافتند ، [بلکه بیدار شوند ولی رفاه و فراوانی نعمت در بیدار کردنشان مؤثّر نیفتاد] و گفتند : به پدران ما هم به طور طبیعی تهیدستی و سختی و رنج و بیماری رسید [و ربطی به رویارویی ما با پیامبران و خشم خدا نداشت] ؛ پس به ناگاه آنان را در حالی که درک نمی‏کردند [به عذابی سخت و نابود کننده] گرفتیم .«95»