سوره الاعراف(آیات150 تا 155قسمت217)جزء نهم

وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَی إِلَی قَومِهِ غَضبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئسَمَا خَلَفتُمُونِی مِن بَعدِی  أَعَجِلتُم

أَمرَ رَبِّکُم  وَأَلقَی الأَلوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأسِ أَخِیهِ یَجُرُّهُ إِلَیهِ  قَالَ ابنَ أُمَّ إِنَّ القَومَ استَضعَفُونِی

وَکَادُوا یَقتُلُونَنِی فَلَا تُشمِت بِیَ الأَعدَاءَ وَلَا تَجعَلنِی مَعَ القَومِ الظَّالِمِینَ 

 و هنگامی که موسی [پس از آگاهی از آن پیش آمد خطرناک] خشمگین و بسیار اندوهناک به سوی قومش بازگشت ، گفت : پس از من بد جانشینانی برایم بودید ، آیا [با پرستش گوساله] بر فرمان پروردگارتان [که در تورات آمده] پیشی گرفتید [و صبر نکردید تا من بیایم و فرمان خدا را به شما ابلاغ کنم ؟] و الواح را افکند و سر برادرش را گرفت [وبا خشم] او را به سوی خود می‏کشید . [هارون] گفت : ای فرزند مادرم ! این گروه مرا ناتوان وزبون شمردند ، و نزدیک بود مرا به قتل برسانند، پس مرا با مؤاخذه کردنم دشمن شاد مکن ، و [هم‏طراز] باگروه ستمکاران قرار مده .«150»

قَالَ رَبِّ اغفِر لِی وَلِأَخِی وَأَدخِلنَا فِی رَحمَتِکَ  وَأَنتَ أَرحَمُ الرَّاحِمِینَ 

 ]موسی] گفت : ای پروردگار من مرا و برادرم را بیامرز ، و ما را در رحمتت درآور ، که تو مهربان‏ترین مهربانانی .«151» 

 إِنَّ الَّذِینَ اتَّخَذُوا العِجلَ سَیَنَالُهُم غَضَبٌ مِن رَبِّهِم وَذِلَّةٌ فِی الحَیَاةِ الدُّنیَا 

وَکَذَلِکَ نَجزِی المُفتَرِینَ 

بی‏تردید کسانی که گوساله را [به پرستش] گرفتند ، به زودی خشمی سخت از پروردگارشان ، و خواری و ذلتی در زندگی دنیا به آنان خواهد رسید ؛ و این‏گونه دروغ بافان را کیفر می‏دهیم .«152» 

 وَالَّذِینَ عَمِلُوا السَّیِّئَاتِ ثُمَّ تَابُوا مِن بَعدِهَا وَآمَنُوا إِنَّ رَبَّکَ مِن بَعدِهَا لَغَفُورٌ رَحِیمٌ 

و آنان که مرتکب بدی‏ها شدند ، سپس بعد از آن توبه کردند، وایمان آوردند [امیدوار باشند که] یقیناً پروردگارت پس از آن [توبه وایمان] بسیار آمرزنده و مهربان است .«153» 

 وَلَمَّا سَکَتَ عَن مُوسَی الغَضَبُ أَخَذَ الأَلوَاحَ  وَفِی نُسخَتِهَا هُدًی وَرَحمَةٌ

لِلَّذِینَ هُم لِرَبِّهِم یَرهَبُونَ 

وهنگامی که خشم موسی فرو نشست ، الواح را برگرفت ، و در نوشته هایش برای کسانی که از [مخالفت بافرمان‏های] پروردگارشان می‏ترسند ، هدایت ورحمت بود .«154»

وَاختَارَ مُوسَی قَومَهُ سَبعِینَ رَجُلًا لِمِیقَاتِنَا  فَلَمَّا أَخَذَتهُمُ الرَّجفَةُ قَالَ رَبِّ لَو

شِئتَ أَهلَکتَهُم مِن قَبلُ وَإِیَّایَ  أَتُهلِکُنَا بِمَا فَعَلَ السُّفَهَاءُ مِنَّا  إِن هِیَ إِلَّا فِتنَتُکَ تُضِلُّ

بِهَا مَن تَشَاءُ وَتَهدِی مَن تَشَاءُ  أَنتَ وَلِیُّنَا فَاغفِر لَنَا وَارحَمنَا  وَأَنتَ خَیرُ الغَافِرِینَ 

 موسی از میان قومش هفتاد مرد را برای میعادگاه ما بر گزید ؛ چون [به سبب درخواست نابجایشان] آن زلزله شدید نابود کننده آنان را فرا گرفت ، گفت : ای پروردگار من اگر می‏خواستی می‏توانستی همه آنان و مرا پیش از این هلاک کنی [ای کاش پیش از این هلاک می‏کردی تا بنی‏اسرائیل گمان نکنند که مرا در این حادثه توطئه و مکری بوده] آیا ما را به خاطر گناهی که سبک مغزانمان مرتکب شدند ، عذاب می‏کنی ؟ این [حادثه] چیزی جز آزمایش تو نیست ، هر که را بخواهی [به آزمایشت] گمراه می‏کنی ، و هر که را بخواهی هدایت می‏نمایی ، تو سرپرست و یاور مایی ، ما را بیامرز و به ما رحم کن که تو بهترین آمرزندگانی .«155»