کودک، کودک است! نمی فهمد نداری را!

بابا آب داد.

بابا نان داد.

بابا آمد...

بابا خسته و کوفته از سر کار آمد...

بابا از خیابانِ کنارِ بازار آمد...

عید هم آمد...

بابای یکی با دست پر آمد

و بابای دیگری با دست خالی...

و دیگری اصلا بابایی نداشت که بیاید...

کودکی خوشحال بود...

کودکی غمگین و گریان...

و کودکی منتظر و چشم به راه...

نگاه کودک، خیره به لباس و وسایل تازه و نو نوار دیگر کودکان...

با بغض و گریه رو به پدر: 

بابا، من هم از اینا میخوام، چرا برای من هم از این ها نمی خری؟

بابا با دلی خون و پر از آشوب آمد...

کودک است دیگر! معنای نداری پدر را نمی داند...

زمستان می گذرد و به سوی بهار رهسپاریم...

مبادا نیازمندان را در سرمای زمستان جا بگذاریم.

والسلام.

دوستدار همیشگی شما: رضا امامی