شعر ....نفس در بند و دیو در زندان

به سرهنگ سلطان چنین گفت زن

كه خیز ای مبارك در رزق زن

برو تا ز خوانت نصیبی دهند

كه فرزند كانت نظر بر رهند

بگفتا بود مطبخ امروز سرد

كه سلطان به شب نیت روزه كرد

زن از ناامیدی سر انداخت پیش

همی گفت با خود دل از فاقه ریش

كه سلطان از این روزه گویی چه خواست؟

كه افطار او عید طفلان ماست

خورنده كه خیرش برآید ز دست

به از صائم الدهر دنیا پرست

مسلم كسی را بود روزه داشت

كه درمنده‌ای را دهد نان چاشت

وگرنه چه لازم كه سعیی بری

ز خود بازگیری و هم خود خوری؟

نگفتم روزه بسیاری نپاید

ریاضت بگذرد سختی سر آید

پس از دشواری آسانیست ناچار

ولیكن آدمی را صبر باید

رخ از ما تا به كی پنهان كند عید

هلال آنك به ابرو می‌نماید

سرابستان در این موسم چه بندی

درش بگشای تا دل برگشاید

غلامان را بگو تا عود سوزند

كنیزك را بگو تا مشك ساید

كه پندارم نگار سروبالا

در این دم تهنیت گویان درآید

سواران حلقه بربودند و آن شوخ

هنوز از حلقه‌ها دل می‌رباید

چو یار اندر حدیث آید به مجلس

مغنی را بگو تا كم سراید

كه شعر اندر چنین مجلس نگنجد

بلی گر گفته سعدیست شاید