به من ياد داد . .

دلم سخت رنجيد                خودم گر گرفتم

      چه حيوان زيباي پاك نجيبي       گناهش چه بوده؟

 چه كرده ؟  چه ديده ؟  چه گفته ؟!                 چه از مال انسان ربوده ؟

  چه آزرده از نسل شيطان كه توي نقاب زميني فرو رفته با عقده هايش؟

  طبيعت اميد است انسان بفهم               قشنگ است انسان بفهم

       ولي واي افسوس باز      عجب روزگاريست     دنيا پر از چيزهايي است       

                  كه با ديدنش مي شود گفت انسان پليد است

انسان نفهم است            نمي فهمد از دستخط خدا مي شود درس آموخت

نمي داند اينجا كه ما اسم آن را زمين مي گذاريم      

              براي چه زشت است!

                                        براي چه زيباست !

چه حيوان زيباي پاك نجيبي      برايش دلم سوخت       برايش دلم مرد

    ولي باز ازين عكس          ازاين ظلم          ازاين صبر

                          سكوت قشنگش به من ياد داد :

        كه با هر چه درد است در زندگيم                عادت كنم

                خدايا             ،             من دارم انگار مثل همين جانور

                                        و با هرچه تلخيست در اين سكوت

                                 به شوق نفس هاي فردا نفس مي كشم . . !!!