وقتی که نیستی

 طـــوفـــانــی ام مـی کــنـی
بـــا چـشمـهـایـی کـه
آرام تـــر از آرامـش اســت !

شب که میشود…
نبودن هایت را زیر بالشتم میگذارم و

شجاعتم را زیر سوال میبرم…

دوام می آورم تا فردا ؟! 

در آغوشـم کــ‌ه می گـیــری
آنقد‌ر آرام مـی‌شــــوم
که فـرامــوش می کــــنـم
بـایـد نفـس بــکـشـــم 

 نانوشته هایم بسیارند
مثل بی قراری هایـم…
من سکــوتم را فریـاد می کِشــم
آخر این آشوب درونم مــرا می کُشد

 در جمـع من و ایـن بغـضِ بیـــــقرار ..
جـــایِ تــــو خـــــالی …!