حالی ندارم دوستان ...

 چاووشی جان بس است دیگر !

من که نمیتوانم فراموشش کنم لااقل تو نخوان ...

لااقل تو آنقدر صدای گرمت را دورگه نکن ...

نمیشود تحمل کرد ، باور کن ...

با من نموند گلم ، من کم تحملم باور کن ...

 رنگها به چه کار می آیند وقتی دنیایم یا سفید است یا سیاه !

درختان دنیای من تنه ای خاکستری دارند ...

برگهای دودی ، چمنهایش نوک مدادیست ، آسمانش هم که سیاهه سیاه است !

رنگها برای من نیستند ...

برای امثال اویند که بتوانند هر لحظه به رنگی در بیایند ...

ظهرهای داغ تیر و مرداد هوس بیدهای کنار جوی ها را به دل گر گرفته ام میندازد ...

زیرانداز رنگی رنگیمان یادت هست ؟

بطری آب یخزده ، فلاسک چای سفید و قرمز یادت هست ؟

آنروزها فکر میکردم چقدر دو نفر میتوانند پایه هم باشند !

اما الان فکرمیکنم تو نقشه زندگیم را داشتی ...

میدانستی من میروم ...

کاری کردی حتی بعد رفتنم تا قیامت به یادت باشم ، دست مریزاد !

همه پیاز پوست میکنند ، اشکشان در می آید ...!

اما من خربزه و هندوانه میشکنم ، گریه ام می گیرد !

میدانی از آخرین باری که هندوانه برایم قاچ کردی ، چند سال میگذرد ؟

چند تابستان ، این میوه های خنک تا رفتند در دهانم ، مثل یک گلوله بغض از گلویم پایین لغزیدند ...

عجیب است بعد از این همه جدایی ، باز هم طعم آن روزها را می دهند ...

نه سیگارهایم تمام شده اند و نه اندوه های تلخم ...

بی او چای تلخ مینوشم ...

پنجره هارامینگرم ، بغض میکنم مثل یک معلول به آخر خط رسیده ...

حتی دیگر توان ندارم که بگویم چه اندازه تنهاییم بزرگ است !

زنده ام ، اما زندگی نمیکنم ...

این است حال و هوای این روزهایم ...

حالی ندارم دوستان ...

پایی ندارم ...

جای لگدها بر غرور له شده ام درد میکند ...

جای سیلی توهین بر صورتم میسوزد ...

جای خنجر بغض بر گلویم تیر میکشد ...

دوستان حالی ندارم ...

خدایا ....

ساز با نوایش خوش است ...

پس چرا من میزنم و کسی نمی رقصد ؟