در پی جنگ های ایران و روسیه در دوره قاجار بین این دو کشور عهدنامه ترکمنچای امضا شد. برای امضای این پیمان از سوی فتحعلی شاه پادشاه ایران میرزا ابوالحسن خان شیرازی و الله یار خان آصف الدوله و از سوی امپراتوری روسیه ایوان پاسکویچ حضور داشتند.
پس از شکست دوم، و در نخستین روز از اسفندماه 1199 شمسی (پنجم شعبان 1243 قمری، 21 فوریه 1828 میلادی) عهدنامه ای بین ایران و روس در قریه ترکمانچای به امضا رسید که به همین دلیل به «عهدنامه ترکمانچای» مشهور شد. به موجب این معاهده که از عهدنامه گلستان هم شوم تر بود، ولایات ایروان و نخجوان به روسیه واگذار و مرزها معین شد.
همچنین علاوه بر غرامتی که ایران پرداخت کرد، حق کشتیرانی در دریای خزر مجدداً برای روس ها به تأیید رسید. به علاوه، اتباع روسیه در ایران از حقوق کاپیتولاسیون و مصونیت قضایی برخوردار شدند!
دولت روسیه در برابر آن همه منافع، تنها ولیعهدی عباس میرزا و رساندن او را به تخت سلطنت تأیید کرد. جالب اینکه نسخه خطی این عهدنامه پس از گذشت دو قرن همچنان باقی مانده و در کتابخانه ملی نگهداری می شود.
این عهدنامه در 32 صفحه تنظیم شده است که در ادامه چند صفحه ابتدایی و صفحه آخر آن را مشاهده می کنید: