راستـش را بگو : نکند تو همان “این نیز” هستی که همیشه می گذری . . . ؟

تو را خودم چشم زدم بس که نوشتمت میان شعرهایم ،

بی آنکه “اسپند” بچرخانم میان واژه هایم

قله ی قـــاف که سهـــل است،
من قـــله ی کــاف و لام و مــیم و نــــون و واو
را هم بخـاطرت فـــــتح می کنم ...
اما تو
با تمـــام مــــردانه گی ات،

مـــرد باش !
اگر سـراغ نگاهت را گرفتنــــد
بگــو که واگــذار شده ...

چه تناقض تلخی شده ام

. . .

دلم شورمیزند

!

اما دستانم نمک ندارد

میان ماندن و نماندن

فاصله تنها یک حرف ساده بود

از قول من

به باران بی امان بگو :

دل اگر دل باشد ،

آب از آسیاب علاقه اش نمی افتد

کلاغ جان

...!

قصه ی من به سر رسید سوار شو

!

تو را هم به خانه ات میرسانم