نامه عاشقانه ریاضیدان به معشوقه اش...

عزیز جفاکار به بطلمیوس سوگند که نیروی عشقت کسر عمرم را معکوس نموده و به خرمن هستی ام ا تش زده است . انگار عمر من تابع وفای توست. قامت رعنایم از هجر تو منحنی شده و تیر عشقت همچو برداری که موازی آرزوهایم تغییر مکان داده باشد و شلجمی قلبم را ناقص ساخته است.

شب های فراق که با حرکتی تناوب مانند مکعبی این رو و ان رو می شود چنان نحیفم ساخته که هرگاه به مزدوج خویش در آیینه می نگرم خیال می کنم از زیر رادیکال بیرونم اورده اند.

در دایره عشقت اسیرم و مرکزی نمی یابم که انی فارغ از خیال تو معادله n مجهولی زندگی ام را حل کنم ...

روش فیثاغورث را به خواب دیدم که از وجود سر گشته ام مشتق می گرفت خدا خدا کردم که ریشه ای نیابد تا همیشه سیری صعودی به سوی تو پیدا کنم. اما ناگهان خیال کردم که تابع نیستم و چون این سخن با وی در میان نهادم فرجه لب هایش به مسطحه 90 درجه از هم به خنده ای جنون آمیز گشوده گشت و گفت : « ای حیران و ای سینوس عشق مگر ندانی که پرانتز و جودت بستگی مستقیم به تغییرات دل معشوق دارد؟»…

لذا از بی خبری خویش معذرت خواسته از محضرش بخشایش طلبیدم .

هر شب چون پلک هایم به هم مماس می شود و حدی به بی نهایت می یابم تو را می بینم با زیبایی ونوس به قوه n به سویم میل داری و زمانی که شکل به علاوه پیدا می کنم در می یابم که منحنی های آرزوی من و وصال تو نقطه ی برخوردی ندارند ولی شاید بر اساس هندسه ی اقلیدسی مانند دو خط موازی باشند که در بی نهایت به هم می رسند.

اَنگاه که بر محور تانژانت نا امیدی سرگردان هستم عشقت برایم مبدأ امید‏‏‏ است و زمانیکه از کسینوس های بی وفاییت فاکتو ر می گیرم از کروشه رخسارت چشمکی دلفریب به وفای مجهول و ممتنع نو یدم میدهی.

آه! دلدار بی وفا زمانی که اپسیلن های وعده های تو را در بینهایت های امیدهای خود ضرب می کنم و از بی وفایی و جفاهای تو به تعداد نامحدود انتگرال می گیرم باز هم خوشحال هستم چو ن حدی د ا ر د و جهت باقیمانده هنوز مثبت است.

زمانی که در می یابم صورت کسر وصالت صفر شده و امید من برابر هیچ خواهد شد و قطره های اشک با تصاعدی هندسی بر انحنای گونه ام نزول می کند ، اما امیدوارم که جدول جفایت غلط باشد. اما افسوس حتی با حساب احتمالات هم امید وصلت از محالات است . دیگر بیش از این به فرمول وجودت دست نمی برم اما امیدوارم که تالس بزرگ دل سنگینت را نسبت به من نرم نماید و بیش از این محتاجم نسازد که در لگاریتم اندیشه به دنبال اندازه ی تقریبی وفایت بگردم...