چرا تو ای شکسته دل خدا خدا نمی کنی؟

چرا تو ای شکسته دل خدا خدا نمی کنی ؟ خدای چاره ساز را چرا صدا نمی کنی ؟ به هر لب دعای تو فرشته بوسه می زند برای درد بی امان چرا دعا نمی کنی؟ ز پرنیان بسترت شبی جدا نبوده یی پرند خواب را ز خود چرا جدا نمی کنی؟ به قطره قطره اشک تو خدا نظاره می کند به وقت گریه ها چرا خدا خدا نمی کنی؟ سحر ز باغ ناله ها گل مراد می دمد به نیمه شب چرا لبی به ناله وا نمی کنی؟ دل تو مانده در قفس جدا ز آشیان خود پرنده ی اسیر را چرا رها نمی کنی؟ ز اشک نقره فام خود به کیمیای نیمشب مس سیاه قلب را چرا طلا نمی کنی؟ به بند کبر و ناز خود از آن اسیر مانده ای که روزی عجز و بندگی به کبریا نمی کنی؟