درباره من

اعتکاف، در حقیقت، در خانه ولایت وقوف پیدا کردن و در خانه دل و نهانخانه غیب با حقیقت سخن گفتن است و از غیر لب فرو بستن و مراقبت و مقام عندیت را حفظ کردن و به مقام شهود و شهید رسیدن است که همانا همان رو کردن به حق مطلق و پشت نمودن از خلق است که در تکبیره الاحرام اعتکاف، احرام بستن و با تلبیه گفتن از غیر بریدن است.

اعتکاف در ماه رجب، به در خانهی جود و سخا رفتن و از علیّ اعلی که سرّ آفرینش است چیزی طلب کردن است که تمام حقایق نظام هستی را در شب معراج که همان لیلهی عروج انسان به سعادت قصوای الهی است برای حضرت خاتم «ص» به شکل علی علیه السلام تجلّی دادهاند.

اعتکاف، پشت پا زدن به تعلّقات نفس به آنچه که مانع صعود اوست می باشد و در خلوتخانهی عشق با خلیل، جشن گرفتن است که حتّی فرشتگان الهی از آن رشک می ورزند و غبطه می خورند:

چون به خلوت جشن سازد با خلیل پر بسوزد در نگنجد جبرئیل

چه اینکه، در آن مقام جبرئیل گوید: « لو دنوتُ نُمله لَاحتَرقتُ ». که اگر یک بند انگشت نزدیکتر آیم، از شدت حضور و سطوت و عظموت آن مقام، بسوزم.

اعتکاف، معتکف را اویس قرنی مشهد می سازد که چون از خویش فانی گشته و انصراف تام و انقطاع کامل به حق یافت از فرش زمین نفس به عرش آسمان دل می رود تا جایی که جناب خاتم «ص» دماغ جان را به عطر وجودی اش معطر می سازد و میفرماید: بوی دوست می شنوم!

چون اویس از خویش فانی گشته بود آن زمینی آسمانی گشته بود

اعتکاف عاشقان را به طواف حرم امن اله یعنی دل می برد؛ « القلب حرم الله » و نفس را با مظهریّت اسم شریف حافظ حق، نگهبان دل قرار می دهد. « و لاتسکن فی حرم الله غیر الله » و به تعبیر شیوای حضرت استادم عارف واصل، جناب علامه حسن زاده آملی جانم به فدایش در الهی نامهی تحفهی الهیاش می فرماید:

« الهی، روزم را چون شبم روحانی گردان و شبم را چون روز نورانی! »

اعتکاف انسان در پیشگاه حضرت حق را، زمان خاص و وقت خاص نیست؛ زیرا که عارف را حضور دائم باید که حضور دائماش اعتکاف اوست و انقطاع الی الله بطور مدام داشتن، زبان حال و قال او است که این اعتکاف چند روز در مسجد جامع هر شهری، ظلّ و آیت و علامتی از برای آن اعتکاف حقیقی انسان است تا کدام صاحب دلی بدین بارگاه قدس الهی بار یابد و روشن است که عنقای بلند آشیان، شکار هر کس نشود دام بازگیر؛ « جلّ جناب الحق عن ان یکون شریعه لکل وارد او یطلع علیه الا واحد بعد واحد ».

معتکفین دائمی را که زبان « هو هو » دارند از آن عالم خبری است و آن را که خبری شد خبری باز نیامد؛ چه اینکه حقایق ملکوتیه، خوش نشیناند و تا قلبِ آرام و دل خالی از غیر نبینند، فرود نمی آیند و تنزّل نمیکنند که باید به لیله القدر رسید تا « تنزّل الملائکه الروح » تحقق یابد.

در الهی نامهی آن کامل مکمّل نیز آمده است: « الهی تا کعبه وصلت فرسنگهاست و در راه خرسنگها، و این لنگ به مراتب کمتر از خرچنگ است. خرچنگ را گفتند: « به کجا می روی؟ » گفت: « به چین و ماچین » گفتند: « با این راه و روش تو؟ » !

معتکف شدن در مسجدی برای چند روز برای همگان میسر است ولی معتکف در خانه حق شدن و دل به صاحبدلی کامل دادن وبه حضر راه رسیدن و استقامت در طی مسیر داشتن و برای خواجه که خود صفت بنده پروری دارد تعیین تکلیف نکردن، کاری است دشوار، که محال عادی می نماید ولی به تعبیر رسای آن واصل شاهد، در غزل قله قاف:

راه دشوار است و تن از کار ترسانست یاران

دل خریدار است کاین ره راه جانانست یاران

نی توان دست از تمنای وصال او کشیدن

نی بوصل او کسی را راه امکانست یاران

قله قاف و عروج پشه ای هیهات هیهات

شهپر سیمرغ اینجا سخت لرزانست یاران

تا حسن را تاج فقر و ملک آه و جیش اشکست

فخر بر صد تاج و ملک و جیش شاهانست یاران

اعتکاف به دفتر دل رسیدن و این طلسم بوالعجب را گشودن و از اسرار غیبی آن آگاه شدن و به قیام قیامت جان رسیدن است که یوم تبلی السرائر شخص متجلی گردد و به حساب خود رسیدن است قبل از آنکه به حساب وی برسند. « حاسبوا قبل ان تحاسبوا ».

اعتکاف، بَرِ صاحبدلی رحل اقامت افکندن و وصف دل را تا قیامت جان، شنیدن است؛ و شب داشتن و از نوای سینه و نای گلو در دل شب، های و هوی برآوردن است، و به هر طرف رو کردن، « فاینما تولّوا فَثَمَّ وجه الله » دیدن است که در الهی نامه ی آن خضر راه آمده الهی، شکرت که به هر سو رو می کنم، کریمه « فاینما تولّوا فَثَمَّ وجه الله » برایم تجلی میکند.

اعتکاف در روزهای معهود و موعود ماه رجب، به عنوان باند پرواز صاحبدلانی است که حضوری مشهداند، و اهل سرّ و دلبراند که سَر به سَرِ دار می برند ولی سرّ به نامحرم ندهند؛ و دائماً از نامحرمان دل پوشیدهاند و محل تجلّی اسرار الهی اند و بشکرانهی این نعمت عظمای حق، از کتمان برخوردارند.

البته آنکه چند روزی را در مسجد بسر بَرَد و حالی پیدا کند و سپس از لحظه خروج از مسجد جامع شهرش از حال و هوای آن ایام در آید ، اهل حال است نه مقام، و صاحبان حال را از نعمت وصال، نصیب نیست و این همان است که حضرت خواجه، محقق طوسی گوید که : اگر هیزمی را به آتش نزدیک ن
مایید و تا مقداری که حرارت یافت او را از قرب به نار دور کنید که اگر این عمل به کرّات تجدید گردد، هرگز این هیزم، ذغال نمی شود و آتش در جانش اثر نمی کند که از تنور سرد شعله برنخیزد، لذا معتکفین در این ایام باید اهل عزم و ارادهی قوی باشند تا حال بدست آمده را به ملکه و مقام تبدیل کنند و در جان، رسوخ دهند و اعتکاف دائمی در پیش گیریم که «ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائکه» که اگر اهل حال، اهل استقامت گردند و بعد از گفتن «الله» بر حرم امن الهی، اهل اقامت شوند و در کوی وصل، رحل اقامت افکنند، فیوضات ملکوتیه سرازیر می گردد و نعمت وصل که آرزوی همه رهروان کوی یار است، نصیب می شود.

و خلاصه آنکه اعتکاف روزه گرفتن، سکوت داشتن، و از غیر و نامحرم دورشدن، و از معاشرت با غیر، پرهیز کردن، و از حرف زدن و کلام غیر ذکر کردن و دستورات خاص آن ایام تبرّی جستن، و با همنوعان خویش که همدل اند انس داشتن، و از لذایذ مادی دوری کردن، و از زندان نفس فرعونی مسلک، آزاد شدن، و با غسل و نیت، آن جان را تطهیر کردن، و با عمل ام داود دستورالعمل از کاملی مکمل گرفتن است، خود را دریافتن، و دل بدان کامل واصل سپردن، و با اسمای حسنای حق، در دعای ام داود در روز پانزدهم، بعد از زوال محشور شدن و قرآن را که «ان هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم » است در دل جای دادن و در نهایت، انسانی قرآنی شدن است که «لایمسّهُ الّا المطهّرون» گردیدن است.

والسلام علینا و علی عبادالله الصالحین  

درج شده در تاریخ ۹۴/۰۲/۰۵ ساعت 23:24

کاربران آنلاین (0)