سفرت به سلامت مسافرم

 

 

چو برگی خشک و لرزان ،

اسیر دست باد ،

بر بالاترین شاخه ی درخت انتظار،

دوردست ها را می نگرم...

خیال افتادن ندارم ...

هنوز امید دارم..!

اسیر چهره ای زرد و تنی رنجور،

دست باد را پس می زنم...

چشم به راهی مانده ام ...

که می دانم تواز آن ،

خواهی گذشت..

دیده بر راهی  دوخته ام،

که تو در آن راه خواهی گرفت..!

سفری دور و دراز.!

سفری که چندی است ،

توشه آن را را برچیده ای ..!

هرچند ...

سفر بهانه بود!

چون دلت ،

 بهانه رفتن داشت !!!

 

سفرت به سلامت مسافرم ....

می سپارم نگاهت را به باد،

تا با سازت پایکوبی کند...

می سپارم دستت را به آسمان،

تا به نازت ، یک شهر ببارد...

می سپارم آغوشت را به نسیم،

تا بی  محبت در آغوشش کشد...

 

هرکجای این راه ایستادی،

برگرد و دستی تکان بده

وزیر لب بگو: " یادش گرامی...

مریم مرا نفس می کشید و خود را وای ..! "

خواهی آمد روزی که

از شاخه امید سقوط می کنم،

خرد شدنم را

 زیر پای عابران زمزمه می کنم..!

 

 

 

نوشته: مریم.یعقوبی