قدم زدن با زندگی

 

داری بی رنگ می شوی..

دیگر دست دلم به ذهنم قد نمی دهد

که تکرار کند جمله همیشگی ،

دوستت ...

می بینی !

واژگانی که روزها در گوشه قلبم،

برای نمایان شدن بی قراری می کرد

دیگر انزاویش را دوست دارد...

فهمید که لیاقتش را نداری،

می داند که ارزشش بالاتر از خواستن توست.

 

پنجره دلتنگی را می گشایم؛

هوای بی تو بودن را می بلعم،

دیگر طعم گس نمی دهد..!

دیگر دنیای بی تو بودن سرد نیست ..!

می بینی!

عادت کردم به این روزهای تنهایی..!

درد قلبم کوچ می کند به سرزمین فراموشی.

اشکهایم پشت دیوار اراده، سد می بندد.

دلبستگی ها را به کوچه ی خاطرات می تکانم.

 

دفتر فروغ را به جان می فشارم...

دلم می خواند:

 زنی را در آستانه فصلی سرد،

اشعار گریز و درد،

و سبز می شوم در امتداد نور...

امید،کوله بار غم را برای همیشه برد...

 

لبخند خدا را می بینم.

دست خدا را می گیرم.

پایه های زندگی را

 بست خواستن می زنم،

خودم را می سازم ..!

بازمی گردم به آغوش روزگاری،

 که لبخند معنا داشت

و هیچ حسی دست روحم را نمی خراشید...

 به "مریم" درونم دست آشتی خواهم داد

و در خرمن زندگی،

لبخندزنان،  قدم خواهیم زد...

 

نوشته: مریم.یعقوبی