به دلم مي گويم

به دلم می گویم:

شاید این شعر فرو سوخته از شمع شبم ،

شاید این نامه که بر باد نوشتم بر دوست ،

بر تن باد بماند وبدستش برسد نیمه شبی ...

شاید این درد مدام به سرانجام رسد .

شاید این رنج همیشه به سحر هم نرسد .

وتن خونی و رنجور و پر از تاول من ،

ره خود یابد و از حادثه بیرون بشود نیمه شبی...

شاید این خانه ی بی رونق رویاهایم ،

شاید این کلبه ی تاریک و خموش ،

از سر معجزه ای آیینه باران بشود نیمه شبی ...

 

به دلم میگویم:

مدتی هست دعا می خوانم .

مدتی هست نگاهم به تماشای خداست .

مدتی هست امیدم به خداوندی اوست .

نغمه ی اشک مرا گوش خدا می شنود

شاید این قفل دروغین که به بغضم زده ام ،

با سر نیشتر خاطره ای باز شود.

شاید این گریه ی آرام فغانی بشود نیمه شبی ...
 

مرغ جانم هوس رنگ پریدن دارد

و من ،

قفسی از جنس قنا عت بر او ساخته ام.

 

به دلم می گویم:

قفس ام کم رمق است.

شاید این دخمه ی بی پنجره در هم شکند.

شاید این عمر قفس گونه به پایان برسد نیمه شبی...

 

به دلم میگویم به دلم میگویم به دلم میگویم :

همه اینها وعده است ،

پر از شاید،

 اما ،

واگر ،

پر ناباوری اند...

منبع: http://www.sea-girl315.blogfa.com