شاید روزی پروانه شوم

چه آشناست این سرزمین و نسیمی که از سینه آن می وزد و خاطرات از یاد رفته ای را در قبرستان غمگین ضمیرم جان می دهد. دست در افق خونرنگ خورشید می شویم و احرام می بندم. و این منم و تنها من که به راستی برای یافتن همین «من» تمام دنیا را زیر پا نهاده ام.

اکنون در برزخم و در پایانی ترین مرز خویش. دل را سجاده می کنم و شکوفه نیایش را به دریای شفاعت می نشانم، وارد میقات می شوم. نخل های رشادت سر به آسمان کشیده، مشغول مناجات اند و زمین و خاک نیز و هر آنچه در این سرزمین می بینم. بی اختیار شروع به خواندن زیارتنامه می کنم، انگار اذن دخول این کویر مناجات عاشقانه عاشوراییان است: «السلام علیک ایها الغریب»
اینجا کجاست؟ نمی دانم... برزخ است یا بهشت، نمی دانم! عجب کلافه ات می کند این سکوت و این برهوت و زمزمه عاشقانه ای که سرهای بی بدن سر داده اند و من تنها آن را احساس می کنم. من در دورترین دور هستم و آنها در بزم وصال!
چه کسی راضی می شود آسمان را رها کند و با زمین خشک همقدم شود؟!
شعر می خوانم؛ آواز همیشگی شان را سر می دهم؛ شاید یاری ام کنند و مرا در جمعشان پذیرا شوند.
آسمان هم با من می خواند، قطرات درشت باران بر صورتم می نشیند و من باز به طیرانم ادامه می دهم. اوج می گیرم و پرواز می کنم، شاید روزی من هم پروانه شوم.

----------------------------------------------------------------------------------------------

منبع:http://mahdi313.ir/index.php?option=com_content&view=article&id=1235:1391-12-22-18-08-24&catid=101:1390-03-23-10-00-25&Itemid=130