دلگیر

زندگانی من شعریست که تو خویش را خلسه همیشه عاشقانه هایش دانستی

غافل از آنکه خباگر چشمای تو همرنگ حیرت های تیره روزگار من است

و اندوه خویشاوندی که هیچ گاه مرا تنها نخواهد گذاشت

زندگی حقارت عمیقیست که تورا بزرگ زاده تا من سهم غوغای خویش را از تو بگیرم

در موج شکن های صدایت بایان را از خاطراتم بگیر وهرگز شعرم را خالی از امید مخواه....