پاییز

تقدیم به آنان که اهل دل اند

به نام خدا

پائیز

فقیری ژنده پوش و ژرف سیما

به چشمی کور و قلبی سخت بینا

.

گذر می کرد لنگان از مسیری

تمام توشه اش چوب و حصیری

.

صدای باد بود و خش خش برگ

صدای پیرمردی در پی مرگ

.

که نجوائی ملال انگیز میخواند

ز دنیائی همه ناچیز می خواند

 .

ز دارائی ی در اوج نداری

ز سرمستی ی در اوج خماری

.

ز بد عهدی ی این چرخ ستمکار

ز منصوران ناحق بر سر دار

.

ز صوت سوزناکش باد می خفت

همی می رفت و با هر برگ می گفت

.

چه شد، روزی در اوج و سبز بودید

خزان آمد کنون بی تار و پودید

.

جمال سبزتان امروز زرد است

بهای سایه تان امروز درد است

.

در این دنیا به نیکان، نیک کی شد

خزان باید جهان را تا به دی شد

.

من و ما جمله روزی زرد گردیم

چو ویران با خوشی یا درد گردیم

.

کسی کو جاودان غیر از خداوند

چرا زابلیس عمری در غم و بند     الف ابلیس ساکن است

.

من آخر چون شما پائیز بینم

سبویم را ز می لبریز بینم

.

چنین باشد جهان را حکم و تدبیر

حبیب ار زود میری یا کمی دیر

........................................