*سایه*

تو یه سایه بودی  هم قد خواب ه نیم روز من تو یه سایه بودی تو ظهر داغ تن سوز من تو حرم داغ بی رحم افتاب تو سایه بودی یه سایه ی ناب من مسافر لب تشنه ی داغ حریص فتح یه جرعه ی اب پای پر طاول من تو حرم راه پای پر طاولمو نمی کشید می رم از بودنو گیچ و تب زده جلو پامو دیگه چشمام نمی دید تا تو جلوه کردی ای سایه ی خوب

مهربون با یه بغل سبزه و اب باورم نمی شد این معجزه بود به گمانم تو سرابی یه سراب من گنگو خسته لب تشنه و داغ تو سایه ی سبز میراث یک باغ تو مرحم این زخم عمیقی لبریز ایثار پاکو شفیقی رخت خستگی مو از تنم بگیر 

با تنت برهنگی مو بپو شون منو تا مهمونی عشق ببر کتاب در بدر ی مو بسوزون بزار این سایه همیشگی باشه سایه ای که جای خوب بودنه سایه باشو سایه بون تا بدونم سایه ای رو سر بودن منه ****