چرا غیبت از بدترین گناهان است?

 

 

یکی از رذایل اخلاقی  و موانع خودسازی غیبت می باشد. غیبت، یعنی پشت سر مسلمانی حرفی بزنیم که اگر به گوش او برسد ناراحت شود. فرقی نیست در حرمت غیبت، میان کنایه و تصریح، بلکه چه بسا که کنایه بدتر باشد. بعضی از غیبت کنندگان هستند که چون می خواهند غیبت کنند با حالت اندوه، حال او را اظهار می کنند در صورتی که اندوهی اصلا ندارند. مثلا می گویند چقدر ناراحت شدم برای فلان کس که بی آبرو شد در صورتی که قصد آنها تنها فاش نمودن بی آبرویی آن شخص است.

 

می دانیم که سرمایه انسان در زندگی حیثیت و آبرو و شخصیت اوست و هر چیزی آن را به خطر می اندازد. گویی جان او را به خطر انداخته، بلکه گاه می شود که ترور شخصیت از ترور فیزیکی مهمتر است و این جاست که گناه آن از قتل سنگین تر می شود. پس شخص غیبت کننده هر گاه بخواهد این عمل ویرانگر را ترک کند باید از خداوند کمک و یاری بگیرد و با همتی والا نفس سرکش خود را مهار و سرکوب نماید و بداند که غیبت شدیدترین و بدترین گناهان است.

 

غیبت وقتی به صورت ملکه در آمد، برای غیبت کننده لذت بخش می شود و در این صورت معالجه چنین شخصی بسیار دشوار است در این جا باید غیبت کننده قبل از هر چیز به درمان انگیزه های درونی غیبت بپردازد و از طریق خودسازی و تفکر در عواقب سوء این صفات زشت، این آلودگی ها را از جان و دل بشوید تا بتواند زبان را از غیبت باز دارد و در مقام توبه برآید. او باید در آیات و روایاتی که در مورد این عمل زشت وارد شده بیندیشد و روزقیامت و صحرای محشر و غضب خداوند را در نظر آورد و ببیند که این صفت زشت چه مفسده هایی به وجود می آورد. چه بسا ممکن است که غیبت شده آن را بشنود و دشمنی او را به دل بگیرد و درصدد تلافی برآید.

 

شخص مسلمان مومن و منصف هر چه را برای خود نمی خواهد باید برای دیگران هم نخواهد و حواس خود را جمع کرده و هر گاه خواست لب به غیبت بگشاید فورا توبه و استغفار نماید،البته این توبه باید قلبی باشد تا حق آن را بپذیرد و آن قدر این عمل را تکرار کند و به سرزنش خود بپردازد تا به راحتی بتواند آن را ترک کند.

 

یکی از بدترین صفات تهمت است چون تهمت شامل غیبت هم هست. کسی که به مسلمانی تهمت می زند هم دروغ گفته و هم غیبت نموده است. چنین کسی مورد تنفرمردم قرار می گیرد و علت پرهیز دادن مردم از این عمل زشت، آن است که دشمنی به وجود می آورد و چه بسا در صورت شنیدن طرف مقابل، باعث عکس العمل او شود. خداوند می فرماید؛کسی که برادرمسلمانش را متهم کند ایمان در قلب او ذوب می شود همانند ذوب شدن نمک درآب.

 

تهمت از بدترین انواع دروغ و کذب است، زیرا هم مفاسد عظیم کذب را دارد و هم زیان های غیبت را. لذا پیامبر(ص) نقل شده که فرمود؛کسی که به مرد یا زن با ایمانی تهمت بزند و یا درباره او چیزی بگوید که در او نیست، خداوند در روز قیامت او را توده ای از آتش قرار می دهد تا از مسئولیت آنچه گفته است برآید.

 

با وجود این دو صفت رذیله و دیگر رذایل انسان به بارگاه الهی راه نمی یابد و هر لحظه از درگاه او دورتر می شود و در صورت تکرار و عدم توبه کارش به جایی می رسد که مصداق آیه"ختم الله علی قلوبهم"می شود و دیگر نور ایمان در آن راهی ندارد و با سرعتی عجیب به اسفل السافلین وارد می شود و هر گاه در اثر معصیت به این مرحله رسید دیگر امیدی به هدایت او نیست. البته خداوند ارحم الراحمین است و اگر بنده صدبار توبه کرد و شکست، می تواند بازآید چرا که در گه او،درگه نومیدی نیست. پس، با هر گناهی که دارد به درگاه او رو آورد و با توبه ای صادقانه و عزمی راسخ، بر سر ناملایمات نفسانی خویش گام گذارد و گذشته ها را جبران کند و دیگر گرد معاصی چون غیبت و تهمت نگردد که در این صورت،رحمت و عفو الهی شامل حال او خواهد شد.

 

رسول خدا(ص) فرمود: وای برشما، دوری کنید از غیبت زیرا بدتر از زناست، چرا که زناکار هرگاه توبه کند خداوند توبه اش را قبول می فرماید، ولی غیبت کننده را خدا نمی آمرزد تا آن که غیبت شده از او درگذرد.

 

در نتیجه می توان گفت یکی از فلسفه های حرمت غیبت این است که حرمت اشخاص درهم شکسته نشود و احترام آنان حفظ شود و سرمایه بزرگ آبرو، بر باد نرود.یکی دیگر از عوامل تحریم غیبت آفریدن بدبینی است و این که پیوندهای اجتماعی را سست می کند.سرمایه اعتماد را از بین می برد و پایه های تعاون و همکاری متزلزل می شود.