بدرقه یاران

- از جابر بن عبد اللَّه انصاری نقل است که گفت: چون رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله فاطمه علیهما السّلام را بهمسری علی علیه السّلام در آورد، جماعتی از قریش نزد آن حضرت آمده اظهار داشتند که دخترت را بعلی بمهریّه اندکی دادی، رسول‏خدا علیه السلام فرمود: من فاطمه را برای علی تزویج نکردم بلکه خداوند عزّ و جلّ برای او تزویج کرد در شب معراج در کنار سدرة المنتهی، و سدره را وحی فرستاد تا در افشانی کند و آن سدره درّ و گوهر بر حور العین، بهشت افشاند، و آنان نیز هدایا و تحف تقدیم داشتند و افتخار میکردند و درّها را بیکدیگر نشان میدادند و میگفتند اینها نثار فاطمه دخت محمّد صلّی اللَّه علیه و آله است؛ شب زفاف که رسید استر شهبای رسول خدا را آورده و قطیفه‏ای دو لایه بر آن افکندند، و آن حضرت فاطمه را فرمود: سوار شو و سلمان را دستور داد مهار استر را بدست گرفته حرکت کن در حالی که خود از عقب استر را میراند، در بین راه رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله صدای افتادنی شنید ناگاه جبرئیل در میان هفتاد هزار فرشته و میکائیل در میان هفتاد هزار دیگر فرود آمدند، رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله پرسید: برای چه آمدید؟ عرض کردند که آمده‏ایم فاطمه را تا بخانه شوهر بدرقه‏ کنیم، آنگاه جبرئیل تکبیر گفت و سپس میکائیل نیز تکبیر گفت و فرشتگان همگی به تکبیر صدا بلند کردند، و رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله نیز تکبیر گفت، و از آن شب سنّت شد در عروسیها تکبیر گویند.[1]

- هرون بن حمزه غنوی گوید شنیدم امام صادق «ع» میفرمود خدای تبارک و تعالی چهار هزار فرشته ژولیده و گردآلود بر قبر حسین «ع» گمارده که تا روز قیامت بر او میگریند و هر که آن حضرت را زیارت کند وی را بدرقه‏ کنند تا بمأمن او برسانند و اگر بیمار شود بامداد و شامگاه از او عیادت کنند و اگر بمیرد جنازه او را تشییع کنند و تا قیامت برای او آمرزش خواهند.[2]