آری عشق من!

کسی که سال‌ها درد بی عشقی را چشیده است و عاشق شده است می‌داند  چه حسی است عاشقی؛ می‌داند‌ چقدر زیباست، چه آسمانی است، چه شیرین و گواراست و می‌داند که چه تلخ است دوری از یار و ماندن در حسرت فراق. چگونه می‌توان عشق را برای کسی که عاشق نیست شرح داد؟ عشق  تابلویی نیست که نقاشی زبر دست با اندیشه والا و روحی بلند بتواند آن را ترسیم کند و غزلی نیست که شاعری بتواند آن را در شبی بسراید و بگوید که دیگر آن را سراییدم. به قول حکیم رومی:

هر چه گویم عشق را شرح و بیان

چون به عشق آیم خجل باشم از آن

گرچه تفسیر زبان روشن گر است

لیک عشق بی زبان روشن‏تر است

چون قلم اندر نوشتن می‏شتافت

چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت

شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت

عشق پاکم!

افکار عاشق با اندیشه‌های سایرین فاصله‌ای عمیق دارد. رؤیاهای عاشق با خواب‌های پراکنده یکی نیست. آروزهای عاشق نسبتی ندارد با امیدها و آمال دنیاخواهان بی عشق. آسایش و آرامشی که عاشق می‌طلبد با رفاه و تنعمی که مردمان عادی می‌جویند فرق دارد. خلاصه کنم، جهان عاشقان با دنیای دیگران متفاوت است. حتی درک عاشق از عشق با درک ادیبان چیره دست و متفلسفان که کلمه بر کلمه می‌افزایند و عشق را تعریف می‌نمایند یکی نیست که آن یکی عاشقی کرده  است و این یکی عاشق شناسی.

عشق نیک بنیادم!

اینک در میانه میدان عشق، با دلی لبریز از محبت تو، با سری پر شور از مهر تو، با چشمان همیشه منتظر و بارانی، با قلبی که عشقت را چون جان شیرین دربرگرفته است، شیرینی عشق و آرامش را در تو می‌جویم و تسلای خاطر را در یاد تو و تلخی فراق را بر جان خود ارزانی می‌دارم گر چه چون زهری سهمگین جانم را می‌سوزاند و روز و شب به تو می‌اندیشم و می‌ستایمت و از خدای مهربان عاشق پرور و عشق آفرین، می‌خواهم  که بر این عهد زنده مانم و هم بر آن جان تسلیم نمایم. چنین است روزگار غریب من.