هنر

بی شک ،همچون انسانهاکه درفاصله های متفاوت میان "لجنزار"ونفخه ی روح خدامنزل دارند،هنرهانیزبه میزانی که اززمین فاصله می گیرندجلوه گاه صادق اظطراب وحسرتی می شوندکه درهرکه انسان تراست دردناک تراست خواهیدگفت پس چرادرآثارهنری پستی وآثارپست به چشم می خورد.وبااین مسیرمتعالی که برای هنرنشان دادیم نمی خوانند چرامی خواننداگراین آثارحقیقه پستندونه فضیلتی برهرچه هست که نقیصت انددراینجابه قول اصولیون اختلاف برسرمصداق است نه مفهوم مانندزنی که خودراچنان می آرایدکه زشت ترازآنچه هست می شودونفرت انگیزبازنی که به فریب هنرزیباییهای خیره کننده ای درچشم وابروولبخندش می آفریندکه نیست دراحساس وهدف مشترک است سخن ازتوفیق وعدم توفیق درخلق هنری وتعیین ارزش هاست.

خویشاوندی میان مذهب وعرفان وهنرراتاریخ نیزشاهدبوده است.هنرهامذهبی ترین وعرفانی ترین موجودات این عالمنددردامن مذهب وعرفان زاده اندهرهنرمعراجی است ویاشوق معراجی که درآن هنرمندهرچه ازبارهست سبکبارتراست اززمین دورتراست وروشنایی وگرماوقداست وزیبایی ماورارابیشتراحساس می کندچهره سردوکریه واقعیت رابه تدبیرهنرمیارایدهنرسخن ازماوراست وبدان چه می بایست باشدونیست وازاین است که موسیقی علیرغم بدرفتاری های مسلمانان هرگزدست ازدامن تصوف اسلامی برنداشت وازهمین رواست که مساله پیچیده ای که درادب وفرهنگ فارسی مطرح است روشن می گرددکه چراعرفان ماتاچشم می گشایدخودرادردامن شعرمی افکندیابه تعبیربهترتازبان بازمیکندبه شعرسخن می گویدوبرخورداین دوخویشاوندهمدردوهمزبان باهم شورانگیزترین واقعه تاریخ معنویت شرق پرمعنی است عرفان که رنج غربت عالم مادی بیقرارش کرده باشعرکه زبان محاوره این عالم نیست پروازروح بی تاب راازحصارگنگ وخفه این تبعیدگاه تسهیل می کند.