به خدا قسم شکستم

به خدا قسم شکستم

نا توانم    از   زمانه  به   خدا   قسم    شکستم 

                             بعد  یاران  عزیزم  در دلم   بر  غم  نشستم

در   نبرد   زندگی ام    باختم   عمق   وجودم

                              من مجازاتم فراوان گر چه درعمق سجودم

ان که در گسترده ی شب هم دریغ از تک ستاره

                            چه امیدی زندگی را جز غم  شب ها دوباره؟

روزگاران تک و تنها  جاده ای  خاکی  مسیرم 

                            من همان رهگذرهستم که در اوج غم اسیرم

من   از  آن   بدو  تولد   حسرتی   بیش  ندیدم 

                             کام خوش بر من نیامد طعم خوبی  نچشیدم 

کاش  حتی  از  غریبه   برسد   بر  ما  ندایی

                             میخورم افسوس ... اما دل  ما  دارد خدایی

درد  دل  بود  فراوان  چه  بدانید  چه  ندانید

                         شعرمن دنیایی ازدرد بهتراست آن را نخوانید...