بزرگی یا گشادی دهان علل مختلفی دارد. شایع ترین علت آن، عوامل ارثی و نژادی است. برخی بیماری های مادرزادی و نقص در تکامل یا تشکیل قسمتی از عضلات یا بافت نرم اطراف دهان نیز می تواند سبب ایجاد این مشکل باشد. برخی فرهنگ ها مانند فرهنگ های آفریقایی، زیبایی را در داشتن چنین لب و دهانی می دانند و با گذاشتن وسایل بزرگ کننده در دهان از اوان کودکی باعث ایجاد این مشخصه می شوند.
در صورتی که پای یک علت نژادی و ارثی در میان باشد و پدر یا مادر فرد یا یکی از اعضای خانواده اش چنین مشخصه ای داشته باشند، درمان خاصی برای گشادی و بزرگی دهان پیشنهاد نمی شود.
هر نوع درمانی که سبب تنگ شدن دهان در این افراد شود، کارآمدی باز شدن دهان را دچار اشکال خواهد کرد و مشکلات عملکردی را در جویدن، صحبت کردن به وجود می آورد و همچنین به دلیل ایجاد جوشگاه و جای زخم، ظاهر فرد را نازیبا خواهد کرد. اگر عامل گشادی دهان، ناهنجاری مادرزادی باشد (مانند برخی از شکاف های ناحیه اطراف لب و دهان) عمل های جراحی متعددی وجود دارد که در صورت انتخاب صحیح فرد می تواند در اصلاح این نوع ناهنجاری ها بسیار کمک کننده باشد. شکاف های اطراف لب و دهان با لب شکری متفاوت است. در افرادی که شکاف های غیرمعمول از گوشه لب و دهان شروع می شود و سبب امتداد گوشه دهان به یک یا دو طرف می شود، انجام جراحی های زیبایی متعدد می تواند سبب تنگ شدن دهان شود. شکاف های گوشه دهان معمولا بسیار نادر است. توجه به این نکته لازم است که هرگونه عمل جراحی که به اصرار افراد توسط افراد غیرماهر برای تغییر در فرم لب و دهان صورت می گیرد، می تواند عوارضی ایجاد کند که گاه غیرقابل جبران است. هر نوع دستکاری در صورت، به ویژه در ناحیه لب ها، علاوه بر اینکه سبب ایجاد زشتی و بدشکلی می شود، می تواند نقص های عملکردی ایجاد وفرد را هنگام خوردن غذا یا صحبت کردن دچار مشکل کند.