وقتی که قلب هایمان کوچک تر از غصه هایمان میشود،

وقتی که قلب هایمان کوچک تر از غصه هایمان میشود،

وقتی نمیتوانیم اشک هایمان را پشت پلک هایمان مخفی کنیم

و بغض هایمان پشت سر هم میشکند ...

وقتی احساس میکنیم

بدبختیها بیشتر از سهم مان است

و رنج ها بیشتر از صبرمان ...

وقتی امیدها ته میکشد

و انتظارها به سر نمیرسد ...

وقتی طاقتمان تمام میشود

و تحمل مان هیچ ...

آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم

و مطمئنیم که تو

فقط تویی که کمکمان میکنی ...

آن وقت است که تو را صدا میکنیم

و تو را میخوانیم ...

آن وقت است که تو را آه میکشیم

تو را گریه میکنیم ...

و تو را نفس میکشیم ...

وقتی تو جواب میدهی،

دانه دانه اشکهایمان را پاک میکنی ...

و یکی یکی غصه ها را از دلمان برمیداری ...

گره تک تک بغض هایمان را باز میکنی

و دل شکسته مان را بند میزنی ...

سنگینی ها را برمیداری

و جایش سبکی میگذاری و راحتی ...

بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی

و بیشتر از حجم لب هایمان، لبخند ...

خواب هایمان را تعبیر میکنی،

و دعاهایمان را مستجاب ...

آرزوهایمان را برآورده می کنی ؛

قهرها را آشتی میدهی

و سختها را آسان

تلخ ها را شیرین میکنی

و دردها را درمان

ناامیدی ها، همه امید میشوند

و سیاهی ها سفیدسفید ...