در تو می شوم پـــیدا لــحظه ای که مـــی تابی                  

در تو مــــی شوم دریا لـــحظه ای کـه بی تابی            

سرد و گنگ و خاموشــم مثل یک کویری سرخ              

کــــی شــــوم گلستانی؟ کـــی مــرا تو دریابی؟           

خـــــالی ام ز خود بودن خـــالی از تو را دیدن         

ای حــــــضور رویایی وقت است کــــه بشتابی       

تا خــــــدا کــــنم پرواز ای هــــمــــیشه دریایی           

ازنـــــخیل غــــمگین ســــاحلی کــه می خوابی        

 مــــن به لــــطف تو ســـبزم دل به یاد تو آبــی    

کی به دامـــنت باشـــم ای هـــمیشه «سبز آبی»     

روزوشب به خوابم من چون فقط به خواب آیی      

لـــحظه ای که بی خوابم خون خورم زبیخوابی        

با تو گـــــل کـــنم امـــشب ای کـــرامت رویش        

لــــحظه ای که مـــی خــندی در شبان مهتابی؟         

هـــفت روز این هـــفته مثل جمعه بود ای کاش       

تا نمــی شــــمردم باز روزهــــای بـــی تابــــی    

شاعر:

حسن حبیبیان(انگوتی)