نشـــان دهیــد بــه مــن جـــاده ی خـــراســـان را...

امــام رضـــا-ع:

هــرکــس در مجــلسی نشیــند

کــه امــر ِ مـــا در آن زنــده مـی شــود ،

در روزی کـــه قلــب هـــا می میرند،

قلــبش نخـــواهــد مـُــرد . . .

اینــجا بهشــت ِ روی زمیــن ِ فــرشتــه‌ هــاست

از کــوی تــو فـــرشتــــته بـــه اکـــراه مـــــی‌رود

باب‌ ُالجــــواد ، راه ِ ورودی بــه قلـــب ِ تـــوست

حاجــــت رواســــت هــر که از این راه مــی‌رود

یـــا امـــام رضــا!

امـــــروز،

تنـــها نـــه خیــابـــان هـــای خــراســـان ،

کـــه تمـــام رگ هـــای عـــاشقــانـــت ،

بـــه گلــدستــه و رواقـــت ختــم مــی شــود...

زائـــری بــارانـــی ام ،

آقـــا بــه دادم مــی رســی ؟

بـــی پنـــاهـــم ،

خســـته ام ،

تنــــهــــا ،

بــته دادم مـــی رســـی ؟

گــر چــه آهـــو نیــستــم ،

امـــا پـُـر از دلتنــگیــم

ضـــامــن ِ چشمـــان آهــــوهـــا ،

بـــه دادم مـــی رســـی ؟

مـــن دخیـــل ِ التمـــاسم را بــه چشــمت بســته ام

هشـــتمیــن دردانــه ی زهـــرا بــه دادم مـــی رســی...؟!

ای ضـــامــن ِ هـــر چـــه نیــاز

و ای امـــام ِ رئــــوف!

مـــا خـــود را بـــه پنجـــره ی نگـــاه ِ تـــو آویختـــه ایم

و چشـــم هـــای آغشــته به رازمــان را

بـــه ضــریح ِ تـــو دوختـــه ایم...

مـــا را از سقـــاخـــانه ی لطفـــت سیـــراب کـُـن...

     صَــحـــن ِ اِیـــوان ِ تـــو را ایــکـاش جــــارو میـــزدم...