نکنــــد منتــــــظر ِ مــُــردن ِ مــــایی ، آقــــــا...؟!

                    تــا ظهــورت چقــدر فــاصله داریــم آقــا !

                              آه از جمــعه ی بی تــــو گـِـله داریــم آقـا

                                                   زُلـف ِ شـب را به سـراپای سحـر می ریزم

                                                            تــا خـود ِ صبـح بـه راه ِ تــو قمـر می ریزم

                    سـاحل ِ چشـم ِ مـن از شـوق به دریا زده است

                              چشـم بسـته به سـرش مـوج ِ تمـاشا زده است

                                                   جمـعه را سـُـرمه کشیـدم کـه مگـر بـرگـردی

                                                            بـا همـان سیصـد و دلتــنگ نفـــر بــرگـردی !

                    زنــدگی نیـست ، ممـات اسـت، تــو را کــم دارد !

                              دیــــــدنـــت ارزش ِ آواره شــــدن هــــــم دارد !

                                                   خیــــر از جمــعــه ندیـدیــم ، بـــه والعصر قسم !

                                                            بـی تـــو مــا طعــنه شنیـدیـم ، به والعصر قسم !

                    از دل ِ تنـــگ ِ مـــن آیــا خــبــری هـــم داری؟

                              آشنـــا، پـُـشــت ِ ســرت مختصـری هم داری؟

                                                   لـــذت ِ درد ِ تـــو شــد مـُـــزد ِ دعـای پــدرم

                                                            مــن بـه این چشــم کـِـشم درد، به جای پدرم

                    هیــچ کـس تــاب و تـب ِ چشــم ِ تـو را درک نکرد

                              هیــچ کس اشـک ِ شـب ِ چشـم ِ تـو را درک نکرد

                                                   مـا کـُـجـا درد کشیـدیـم ، بـه انـدازه ی تو ؟

                                                            روز و شــب گـریه ندیدیـم ، به اندازه ی تو

                    منّـتی بر سـر ِ مـا هـم بگـذاری بـد نیـســت

                              آه ، کـم چشـم بـه راهـم بـگـذاری، بد نیست

                                                   نگــرانم کـه پـس از مـُـردن ِ مــن بـرگـردی

                                                            پــای تـابـوت ، سـر ِ بـُـردن ِ مــن بـرگـردی

                    نکــند منتــظر ِ مـُـردن ِ مـــایــی آقـــــا ؟

                              منتــظرهــــات بمیـــــرنـــد میــــایی آقا ؟

                                                   مــن به جـز تو به کـسی جان بدهم ممکن نیست

                                                            بــه اجـل مـُـهلت ِ جـولان بدهم ممکن نیـست

                    به نظـر مـی رسد ایـن فاصـله ها کــــم شدنی ست

                              غیـر ِ ممـکن تر از این خواسته ها هم شدنی ست

                                                   دارد از جـــــاده صــــدای جـــــرســــی مـــی آیــد

                                                            مــُــژده ای دل ، کــــه مسیــــحا نـفـــسی مـــی آید

                    چـــون قـــرار ِ همـــه بــا حضـرت ِ آقا جمعه است

                              همـــه ی دلخــوشــی ِ هفـــته ی مـــا با جمعه است

                                                   منجـــی ِ مــا بــه خـــداونـــد قســــم ، آمـــدنی است

                                                            یوســـف ِ گـُـم شــده، ای اهــل ِ حــــرم ، آمدنی است

                    مـــن شـب ِ جمـــعه قـــرار ِ تـــو دلـــم میـــخـــواهد

                              صبــــح ِ فــــرداش کنــــار ِ تـــو دلــــم میــــخــواهد

                                                   رفتـــه بـــودی کــــه بیـــایی ، چقــدر طــول کشـید

                                                            عـــرض کـــردیــم نبـــودی کــه سحــر طـول کـشید

                    مـــا بــرای خــودمــان اینهــمه گفـتـــــیم بیــــــــــا

                              نـــــذر کــــردیــــم بـــه پـــای تـو بیــفتیم ، بیـــــــا

                                                   تــا ببینــیم تـــو را ، تـــا به کجــا بــاید رفــت ؟

                                                            شــب ِ جمــعه نکــند کـرببـــلا بـــایــد رفــت ؟

                             نــذر کـــردیــم بــه هــر حــال ببــینم تــو را

                                          کربــلا ، یـــا دم ِ گــودال ببینــیم تـــــــو را...

 صــابــر خـــراســانــی