در ِ گـــوشـــی با خـــُـــدا

چه دقیقه ها که حضورت را فراموش کردم

اما تو فراموشم  نکردی...

چه ساعت هایی که غرق در شادی و غرور،

تو رو که پشت همه موفقیتهام قایم شده بودی از یاد بردم

اما تو همیشه به یادم بودی ...

چه روزهایی که سرمو تُو لاکم کردم

و توی غصه هایی که فکر میکردم

تو برای تلافی کارهای بدم برام فرستادی

دست و پا زدم ،

اما تو همیشه کاری کردی که به صلاح من است ...

وقتی خسته از همه جا و همه کس

ناامیدانه به تو پناه آوردم

تو پناهم دادی...

وقتی از آدم های دور و برم دلم گرفت ...

و دنیا غم هاش رو بهم ارزونی کرد

تو به قلبم آرامش دادی...

تو با حضورت به خنده هام هدف دادی ،

به گریه هام دلیل دادی ،

به زندگیم ،

به نفس کشیدنم رنگ دادی..

وقتی قلبم تپید

تو همه عظمت و بزرگیت رو

تو قلب کوچک و خسته ام جادادی..

وقتی دوستام درددلاشون را برام گفتن

و من خالصانه رو به درگاهت براشون دعاکردم

فهمیدم که غم و غصه های دیگرون

بارش سنگین تر از از غصه های خودمه..

اون وقت تو وجودم

شیرینی ِ به یاد دیگران بودن رو چشیدم ..

وقتی بهم بخشیدی و ازم گرفتی

فهمیدم این معادله زندگیه

نه غصه خوردن واسه نداشته هاش ...