وطن پرستی ،وطن دوستی افراطی ! + عکس

پاتریو تیسم (patriotism) وطن پرستی ،وطن دوستی افراطی

میهن پرستی یکی از واژه گانی است که با وجود تبلیغات دشمنان برای اشاعه این واژه ، معنای آن به درستی در میان مردم علی الخصوص نوجوانان و جوانان روشن نشده است واژه پاتریوتیسم که به معنای وطن دوستی افراطی آمده ، که این واژه مقدمه ای است بر ترویج ناسیونالیسم (Nationalism)که به معنای شور و دلبستگی افراطی افراد به نژاد ، زبان ، سنتها ، عادات ، ارزشهای اجتماعی و بطور کلان فرهنگ بوده و نیز نژاد پرستی (Racism) که تفکر برتر دانستن یک نژاد بر نژاد های دیگر خواهد شد .

با توجه به تقریب و تداخل این سه واژه دشمنان به دنبال القای این سه تفکر در اذهان مردم ما هستند تا اینکه اصل عقلانیت و اسلامیت را تحت تاثیر احساسات قرار داده و از انها دور نماید تا به اهداف خود که تفرقه است دست یابند.

بی شک شعار میهن پرستی مقدمه ترویج این دو دیدگاه است بطوری با استفاده از جملات دانشمندان غربی در این باره و بود و نبود آن می تواند راه گشای حل این معما گردد.

برتراند راسل : هر چه ملتی دارای اعتقادات وطن پرستی شدیدتری باشد به همان شدت نسبت به رنجها و لطمات ملتهای دیگر بی تفاوت خواهد شد .

ویلیلم بلوم :اگر عشق باعث صرفاً کور شدن چشم می شود وطن پرستی باعث تعطیلی تمام حواس پنج گانه می شود .

گوته : وطن پرستی تاریخ را نابود می کند .

جرج برنارد شاو :جهان شما هرگز روی ارامش را بخود نخواهد دید تا زمانیکه وطن گرایی و میهن پرستی را از نژاد بشر طرد نکنید.

حال :

1-     آیا سجده بر آتشکده آناهیتا یا پرسپولیس وطن پرستی است ؟

2-     ایا ایران فقط با کوروش ، خشایار ، داریوش ، اردشیر ، فردوسی و حافظ و سعدی و… شناخته می شوند و بجز این اسطوره ها ایران فقط مشتی خاک مانند دیگر نقاط دنیاست ؟

                 

 

3- آیا این وطن ما است  که ما را از سایر کشور های جهان متمایز میکند یا دین ، فرهنگ ، هنر ما ؟

4- آیا انسان وطن پرست حاضر است جان خود را برای حفظ دین ، فرهنگ ، هنر ، تاریخ و هویت ملی کشورش که هزاران سال نسلها ی متعددی  بخاطر آن فدا شده اند جان خود را در کف دست گرفته و از آن دفاع کنند؟

5-     آیا از دیدگاه یک وطن پرست این خاک پرسپولیس و نقش رستم است که لایق سجده می باشد و انجاست که مبداء و ماوای انهاست یا تمام خاک وطن از شمال تا جنوب ، از شرق تا غرب وطن است فارغ از هر نژاد ، رنگ ، زبان و…؟

مولای متقیان حضرت امام علی (ع) در خطبه 188 می فرمایند :

…چنان از یاد رفتند گویا از آباد کنندگان دنیا نبودند و در آخرت همواره خانه شان بود و آنچه را وطن خود دانستند در آن رمیدند .

به بیان دیگر مولای متقیان علی (ع) علاقه به وطن را تایید کرده اما نباید مطلق در نظر گرفته شود تا به تفکرپاتریو تیسم کشیده شود که مقدمه سایر انحرافات از مسیر تکامل انسانیت به ادمیت است و همچنین حب وطن باعث ملی گرایی، نژاد پرستی و … شده و باعث انحراف انسان به حضیض پستی و تبعیض ، فاشیسم می گردد.

امام خمینی (ره ) اندیشمند سیاسی ، اجتماعی ، مذهبی و …قرن در حالی که شرق با کمونیسم و غرب با لیبرالیسم در صدد رهبری بر جهان بود با اندیشه جدیدی بنام جمهوری اسلامی فرموده اند :

اسلام آمده است که بگوید همه نژاد ها با هم اند ؛ هیچ کدام بر هیچ کدام تفوق ندارند نه عرب بر عجم و نه عجم بر عرب و نه ترک بر هیچ یک از اینها و نه هیچ نژادی بر دیگری و نه سفید بر سیاه و نه سیاه بر سفید یا هیچ کدام بر دیگری فضیلت ندارند فضیلت با تقواست فضیلت با تعهد است

و نیز می فرمایند :

دفاع از ممالک اسلامی جزء واجبات است و لکن نه اینکه ما اسلامش را کنار بگذاریم و بنشینیم فریاد ملیت بزنیم (پان ایرانیسم )

حال شایسته است بگوییم :

وطن پرستی و ملی گرایی اگر به معنای استقلال طلبی مردم یک سرزمین برای مقابله با قدرتهای استعماری باشد قابل ارزش است  البته نه بطور مطلق بلکه اگر این حرکت با محوریت دینی باشد تکامل خواهد یافت جزء این باعث تضییع حقوق مردم خواهد شد قومیت و ملیت شاه کلید اختلاف افکنی استعمار گران برای ایجاد رخنه در بین ایرانیان بوده ، هست و خواهد بود تا اینکه در مقابل رشد اسلام گرایی در جهان از اندیشه منحط خود دفاع کنند .

اندکی تامل !

1-    آیا این رفتار شایسته یک ایرانی است ؟

2-     آیا این میهن پرستی است ؟

3-     آیا این رفتار بت پرستی نیست ؟

4-     در عصری که جهان به دنبال حقیقت ، به اسلام رو می آورد ایا این رفتار شنا در جهت مخالف حقیقت نیست ؟

5-     در عصر جاهلیت ، اعراب بت پرست می گفتند ما از دین پدران و اجداد خود دست نمیکشیم آیا این بتهای اجداد ما هستند ؟

اندکی تامل !

دشمن بدنبال تفرقه است تا با الفاظ زیبا مرزهای اقوام را به بهانه ی نژاد و زبان و.. از همدیگر جدا کرده و در صدد تجزیه باشد !!! با جهالت خود آب در آسیاب دشمن نریزیم ...        

مولف : جعفر غیابی