عشق بورز

هماهنگ بودن هستی مدرک معتبر آن است

که چیزی نادیدنی آنرا به هم پیوسته نگاه می دارد.

بدون هماهنگی عشقی وجود نخواهد داشت.

اما این هماهنگی نخی نامریی است،

هیچکس نمی تواند آنرا ببیند. فقط می تواند

احساسش کرد. عشق ما را از این حقیقت

آگاه می سازد که آنچه می بینیم همه آن

چیزی نیست که وجود دارد.

 راه رهروی چون پوست کندن پیاز است.

وجود ما را لایه های بسیاری فرا گرفته است

و باید تمام این لایه ها را یکی یکی بکنیم

تا سرانجام هیچ باقی نماند- آن هیچ تو هستی.

فقط « هیچ » می تواند پهناور باشد.

« چیزی » محکوم به محدود بودن است.

فقط «‌هیچ » نامحدود است و از این رو خدا

نهایت «‌هیچ بودن » ‌است.

 خدا « بودن »‌ نیست، نهایت نبودن است.

او کسی نیست، نهایت هیچ کس بودن است.

او تنها یک حضور است،

حضوری بی نهایت و بی کران

و ما نیز اینگونه هستیم.

ما از خدا متفاوت نیستیم.

ما جزیی از آن بی کرانگی هستیم.

عشق و برکت

 عشق چیزی نیست مگر نیست شدن قطره در دریا.

عشق یعنی بی «‌خود » شدن.

یعنی واگذاری کامل خود به هستی.

عشق یعنی پیوستن به کل.

یعنی دورانداختن حد ومرزها و هویت خود.

یعنی ترک گفتن خودت...

« خود » همان نبود عشق است.

 همین که نور عشق را وارد سازی،

« خود » ناپدید می شود.

لازم نیست هیچ کاری در مورد «‌ خود » انجام دهی.

فقط بیشتر عشق بورز،

بدون قید و شرط عشق بورز.

M.N