شاعر که شدم

می‌خواهم چندروزی آرام کنار این دریاچه بنشینم

و

فقط با بوسهٔ نسیم چشم باز کنم.

این خلسه را دوست دارم.

این نبودن در عین حال بودن را دوست دارم.

می‌خواهم چندروزی بیخیال این زندگی‌ شوم،

بخاطر تمام این سالهایی که زندگی‌ بیخیال من شده است.

شاعر که شدم

نردبانی بلند برمی دارم

پای پنجره ی پرسه های پسین پروانه می گذارم

و به سکوت سلام آن روزها سرک می کشم

شاعر که شدم

می آیم کنار کوچه ی کبوترها

تاریخ یادگاری دیوار را پر رنگ می کنم

و می روم !

شاعر که شدم

مشق شبانه ی تمام کودکان جهان را می نویسم

دیگر چه فرق می کند

که معلمان چوب به دست

به یکنواختی خطوط مشق های شبانه

شک ببرند یا نبرند

شاعر که شدم

سیم های سه تارم را

به سبزه های سبز سبزده گره می زنم

و آرزو می کنم

آهنگ پاک صدای تو را بشنوم

شاید که شاعری

تنها راه رسیدن به دیار رویا

و کوچه های خیس کودکی باشد

یغما گلریز

 

 

نمی‌گویم به این دیوانه بازیهام عادت کن 

فقط مثل گذشته با دل تنگم رفاقت کن

گرفته جنگل تنهایی‌ام را درد در آغوش
بیا آتش بزن، قلبِ مرا از درد راحت کن

تویی که مثل برمودا دلم را جذب خود کردی
به عشق دخترانِ چشم رنگی هم حسادت کن

 بیا وُ مرد باش وُ کمتر از آنی که می‌بینم
مرا با گرگهای هرزه گرد بیشه قسمت کن!

دلم یخ بسته، اسکیموی شرقی، با دمِ گرمت
کمی از این دلِ یخ بسته‌ی قطبی حمایت کن

نیوتن گفت آری، هر عمل̊ عکس العمل دارد
تو هم "قانونِ دوّم شخص عاشق" را رعایت کن

امید صباغ نو 

 

نه زلیخا حریف دیوانگی های من

 
نه یعقوب حریف گریه های شبانه من

هفت سال نه...،

تا هفتاد نسلم

عشق ترا در قلبم ذخیره می کردم

فقط اگر تو آنی بودی که می پنداشتم !