دختر بچه کودکیم کجاست ؟

کور چشمی فانوس به دست گرفت

یکی پرسید

مگر فرقی به حالت می کند

گفت نه

فقط به کوری چشم شما

فانوس به دست می گیرم

مساحت فرش ها

شمار لیوان ها

و سایر موهبت های الهی

دلم را خوش نمی کنند

تلاش بیهوده است این روزها

دلم خانه ای می خواهد

آفتاب گیر

بدون اشراف هیچ پنجره ای

با گردش آزاد نسیم

 وقت حافظ خوانی در نازک ترین لباس دنیا

دفتری گشوده روی میز

با شعرهای درهم

بی آنکه از تو گفته باشم

و تو را

که به تفتیش عقاید شعرهایم برنمی آیی

حتی اگر

نام معشوقی را بخوانی که نبوده ایو خودم را

که دیگر برای پنهان کردن چیزی ندارم،

اطراف حوضی کم عمق با فواره های نازک کم ارتفاع

و کاشی های کوچک آبی

عشق را

که در حیاط دوچرخه سواری می کند

 

راستی خدایا

دختر بچه کودکیم کجاست ؟

چه بر سر او آمده ؟

هنوز  هم با اون لبخند زیبا و چشم های پاک

و بی ریاست؟

وقتی دکمه های پیراهنم را می بست؟

یا او هم بزرگ شده ?

شاید یکی مثل همین عروسکها

چشمهای هوس انگیز ریمل کشیده

آخر کجایش زیباست ؟و لب های شهوانی رژ زده

چقدر دلم می خواهد به دختر بچه کودکیم می گفتم که

آن وقتها چشم ها و لبخند های کودکیش

چقد ریبا تر بود

 

  

اینقدر جیب هایت را به رخم نکش

اگر قلبم را به رخت نمی کشم

این نیست که چیزی ندارم

مقایسه این دو

فقط کار یک بی همه چیز مثل توست