قرار بود به پایم هزار سال بمانی

 

 

عمریست نشسته ام ...!

پای لرز خربزه هایی

که هیچوقت یادم نمی آید 

کی خوردمشان ...؟!

 

نم باران نشته روی  شعرم دفترم یعنی

نمی بینم تورا یعنی ست در چشم ترم یعنی

سرم داغ است یک کوره تب ام انگار خورشیدم

فقط یک ریز می گردد جهان دور سرم یعنی

تو را از من جدا کردند و پشت میله ها ماندم

تمام هستیم نابود شد بال و پرم یعنی

نشستم صبح و ظهر و عصر در فکرت فرو رفتم

اذان گفتند و من کاری نکردم کافرم یعنی

اگر ده سال بر می گشتم از امروز می دیدی

که من هم شور دارم عاشقی را از برم یعنی

تن تو موطن من بوده پس در سینه پنهان کن

پس از من آنچه می ماند بجا خاکسترم یعنی

نشستم چای خوردم شعر گفتم شاملو خواندم

اگر منظورت اینها بود .. خوبم و بهترم یعنی

 

به قلم مهدی فرجی

 

 

چقدر چشم کشیدم خطوط پیراهنت را

رسیده بود نچیدم انارهای تنت را

خدا چه معجزه ای کرد در بلوغ تو و من

فقط نشستم و دیدیم بزرگتر شدنت را

چقدر دست مرا روی گنه هات کشاندی

چقدر ساده گرفتم حرارت بدنت را

چه عاشقانه تو شتی و عاشقانه نوشتی

زمان نامه نوشتن – نفس نفس زدنت را

به  شرم – بوسه فرستادی و گرفتمش از دور

در امتداد نفسهایت ، غنچه دهنت را

قرار بود به پایم هزار سال بمانی

قرار بود ببینم هراس زن شدنت را

تو در لباس عروسی قشنگتر شده بودی

سیاهپوش نشستم * سفیدی کفنت را

به قلم بهمن صباغزاده