با زاغان مپر از اقبال لاهوری

ای تهی از ذوق و،شوق و،سوز و درد

میشناسی عصر ما،با ما چه کرد؟

عصر ما،ما را _ز ما بیگانه کرد

از جمال مصطفی ،بیگانه کرد

سوز او،تا از میان سینه رفت

جوهر آیینه،از آیینه رفت

باطن این عصر را ،نشناختی

داد اول،خویش را در باختی

نغمه داری در گلو،ای بی خبر

جنس خود بشناس و،با زاغان مپر

اندرون تست،سیل بی پناه

پیش او کوه گران،ز نا آسودن ست

یک نفس آسودنش،نا بودن ست