شعر ازمسعود ریاضی

یک وجب از صورتت تا بوسه هایم مانده بود

شرم ناز گونه هایت دست من را خوانده بود

وه که پیچ و تاب مویت باد را پیچانده بود

خواستم آدم شوم حوای چشمت حیله کرد

لابد آدم را چنین از باغ جنت رانده بود

هی زدی رو دست و دست تو برایم رو نشد

ساده لوحی های من یک شهر را خندانده بود

وعده هایت بر دل دیوانه صابون میزد و

پای پرهیز مرا هم بی وفا لغزانده بود