شعر از عباس صوفی

مثل اندوه قرار دل عاشق هایی

تو همان جاذبه ی ساحل و قایق هایی

های شفاف ترین آینه رو در رو

شیشه ی بی غرض ناب حقایق هایی

گریه ی آن موج به دریا زده بود اما تو

بعد از آن زلزله ی هق هق هایی

از پس سخت ترین ثانیه ها می آیم

تا تو اغواگر افسون دقایق هایی

آه ای شادترین غصه ی یک چشم به راه

پشت درها تو فقط لایق لایق هایی

کاش احساس مرا فاش کند این مصراع

آخرین نقطه ی ابراز علایق هایی