غره مشو از ناصرخسرو قبادیانی

باز جهان تیز پر و،خلق شکارست

باز جهانرا،جز از شکار ،چکارست ؟

صحبت دنیا،به پیش عاقل هشیار

صحبت دیوار، پر از نقش و نگارست

غره چرا گشته ای ؟به کار زمانه ؟

گر نه دماغت پر از فساد و بخارست؟

دسته ی گل،گر ترا دهند_ چنان دانی

دسته ی گل نیست آن،که پشته ی خارست

میوه ی او را،نه هیچ بوی و،نه رنگ ست

جامه ی او را ،نه هیچ پود و،نه تار ست

رهبری از وی،مدار چشم _ که دیوست

میوه ی خوش ز او طمع مکن،که چنارست

ای شده غره ، به ملک و مال و جوانی

هیچ بدین ها ترا،نه جای فخارست

فخر به خوبی و، زر و سیم _ زنان راست

فخر من و تو، به علم و رای و ،وقارست