شعری از حامد رحمتی

با چشم هایم شنیده ام

لبها

به سرخی تکان میخورند

شاید مرده ایم

و از درختان انار برایمان

تابوت ساخته اند

ما دو زندانی هستیم

که لبان خشک یکدیگر را

از پشت دیوار می بوسیم.

.......................