بازگشت عاشقانه

 تنوره می کشد آتشفشان واژه های نا مانوس

 از خاک به افلاک

از درون به برون با گامهای محکم

 اوج گیری با معراج روح و هماهنگی اهداف

 و خواهش دل برای رسیدن به انتهای وجود حق

 مسیر هموار نیست سرشار از پستی و بلندیست نور دست یافتنیست و افلاک پیمودنی

 معراج میسر است

خویش را مسخر کنیم  با قدرت آرمانهای سترگ

 پرده ی ابهام بندگی را پاره کنیم

 هفت سنگ رمی جمرات را هر بامداد در فلاخن بگذاریم  تا شیاطین انسی و جنی را به هلاکت برسانیم 

 تبر ابراهیم را برداریم و دیو نفس را را ریشه کن کنیم

 تندیس بلورین شب دست یافتنی ست

و  این وحشتهای نمادین؛ بی بنیه 

 اصل خویش را بپروریم و با اسب اصالت بتازیم در سرزمین موعود

  کره ی مدور خودمان بهشت برین است اگر  آرایه هایش فضایل اخلاقی باشد و قبرستانش رذایل غیر انسانی

 شعار نیست و به حق نزدیک است این آرمان گرایی شگرف

 به بوستان اندیشه هایمان رنگ حقیقت بزنیم تا به تلنگری بر هم نریزد حروفش

 بر سیاهی شب بتازیم و ظلمت را انیس روشنایی روز کنیم

 برا ی بازگشت عاشقانه ی ما به نور ؛خدا هم به پیشواز آمده