SeDaYe BiSeDaYaN

نوزده سال حبس بی‌پایان؛ بی‌خداحافظی برادر جان؟

!گل همسنگرت چه خواهد شد؟ پرپرش می‌کنند در زندان!

همه در خواب خر چه بی‌گوشند؛ چشم‌ها محو تکه ای از نان

حبس و حصر و شکنجه و شلاق... نکند برکت است از رمضان؟

دست‌های بریده‌ی ما را  پس چرا هیچکس نمی‌بیند

 آنقدر عادی شده همه چیز؛ نیم دیوانه‌، نیمه ای نادان

پشت هر سایه حجمی از وحشت  غرق در عمق این لجنزاریم

همه همدست جرم هم هستیم؛ چه گناهی؟ همه طلبکاریم!

آب و نانی دهانمان را خورد، گرگ با خنده بره‌ها را برد

  مانشستیم و ورد می‌خواندیم: قل اعوذ برب از انسان

به کدامین خدای سجده کنم؟ به خدای رحیم یا رحمان

به خداوند قاصر و غاصب؟ یا خداوند خالق زندان؟

نه! خدا یک بهانه‌ی دور است؛ “نیست“ از اتهام معذور است

" هست"یعنی من و تو و ماییم؛ ما که حال و گذشته، فرداییم

 معنی فهم و هستی و عقلیم ، خالقان خدا و رویاییم

سوژه و فاعل تکامل جان، سیر تکوین فهم و احساسیم

 منطق و عقل خلق ما هستیم، همچنان هم به عشق حساسیم

 اسم شب توی چشم خسته‌ی ما، ناشی از  اراده‌ی من و توست

 ما خداییم پس قبول کن این   چشم‌ها را دوباره باید شست

در جهانی که ابتذال صدا، هنر ناب  چرک لمپن‌هاست

ملتی نشئه پای تلویزیون  شاد از لودگی شومن‌هاست

تو صدای بلند فردایی، تو تجسم برای رویایی

تو شجاعی که زنده در میدان حق خود را به نعره می‌خواهی

من تو را شعر می کنم شاید دفتر درس بچه ها بشوی

Sh.n