ویژه نامه ولادت حضرت زینب

شجاعت حسین (ع) در خواهرش زینب (س) هم بود؛ یا زینب (س) هم در مقام شجاعت قطع نظر از جهت امامت ، کم از حسین (ع) ندارد قوت قلبش به برکت اتصالش به مبداء تعال راست محیرالعقول است .

شیخ شوشتر م فرماید: اگر حسین (ع) در صحنه کربلا یک میدان داشت ، مجلله زینب (س) دو میدان نبرد داشت : میدان نبرد اولش ‍ مجلس ابن زیاد، و دوم مجلس یزید پلید.

اما تفاوت های که از حیث ظهور دارد، نبرد حسین (ع) با لباس که از پیغمبر به او رسیده بود، عمامه پیغمبر بر سر و جبه او به دوش ، نیزه به همراه و شمشیر به دستش سوار بر مرکب رسول خدا (ص) گردید با عزت و شهامت وارد نبرد مشرکین گردید تا شهید شد.

گذشتن از راحت

 کس که پس از دستگاه سلطنت ، دستگاه او است ، کمال وسایل موجود به بهترین وجه برایش مهیا است ، غلامها و کنیزها و وسایل راحت ، غرض زینب در چنین خانه ا زندگ م کند که هیچ کسر ندارد ناگهان م بیند حسین (ع) م خواهد حرکت کند تمام خوش ها و راحت ها را رها م کند و خود را در دریا ناراحت ها و ناملایمات م افکند این ، چه زهد است ؟ سبحان الله ! واقعا حیرت آور است .

اگر جریان را نم دانست ، مهم نبود، لیکن از همان شب 28 رجب که به اتفاق برادرش با ترس و هراس ‍ از مدینه فرار کرده به سمت مکه حرکت نمودند، برا آنچه جدش ‍ رسول خدا (ص) و پدر و مادرش گزارش داده بودند از مصیبتها آماده شد.

خلاصه ، با علم به این معن ، و یقین به این که در بلاها سخت سخت م رود،: برا مثل زینب که دختر سلطان حقیق و ظاهر و همسر عبدالله است برود در یک دستگاه که آخرش اسیر است ، آواره بیابانها و زحمت مسافرتها گردد؟ 

آرامش کنار برادر

 محبت و علاقه زینب (س) از همان دوران کودک ، به امام حسین (ع) به قدر سرشار بود، که نم توان آن را وصف کرد. او همواره م خواست در کنار برادرش حسین (ع) باشد و رخسار زیبا حسین (ع) را بنگرد، با او انس و الفت داشته باشد. این محبت عجیب و سرشار از مهر و خلوص ، موجب تعجب حضرت زهرا (س) شد، راز آن را نم دانست ، تا آنکه روز این موضوع را با پدرش در میان گذاشت و پرسید:

(( پدرجان ! از محبت که میان زینب (س) و حسین (ع) است ، شگفت زده شده ام ، به طور که زینب (س) لحظه ا بدون دیدار حسین (ع) قرار ندارد، اگر ساعت بو حسین (ع) را استشمام نکند جانش به لب م رسد. ))

پیامبر (ص) با شنیدن این سخن ، دگرگون شد و اشک از چشمانش ‍ سرازیر گشت و آه از سینه پرسوزش بر کشید و خطاب به دخترش زهرا(س) فرمود: (( ا نور چشمم ! این دختر همراه حسین (ع) به کربلا م رود، در رنجها و سختیها مصایب حسین (ع) شریک خواهد بود. ))

درجه محبت زینب به حسین (ع)

 به نوشته بعض مورخان ، درجه محبت زینب (س) به امام حسین (ع) به گونه ا بود که هر روز چند بار به دیدار حسین (ع) م پرداخت ، سپس نماز م خواند. در روز عاشورا دو نوجوانش ‍ محمد و عون را نزد حسین (ع) آورد و عرض کرد:

(( جدم ابراهیم خلیل (ع) از درگاه خدا قربان را قبول فرمود، تو نیز این قربان را از من بپذیر، اگر چنین نبود که جهاد و جنگ برا زنان روا نیست ، در هر لحظه هزار جان فدا جانان م کردم ، هر ساعت هزار شهادت را م طلبیدم .

نگاه به حسین (ع)

 علامه جزایر در کتاب (( الخصائص الزینبیه ))م نویسد:

وقت که حضرت زینب (س) شیر خواه و در گهواره بود، هر گاه برادرش حسین (ع) از نظر او غایب م شد، گریه م کرد و ب قرار م نمود. هنگام که دیده اش به جمال دل آرا حسین (ع) م افتاد، خوشحال و خندان م شد. وقت که بزرگ شد، هنگام نماز قبل از اقامه ،

نخست به چهره حسین (ع) نگاه م کرد و بعد نماز م خواند

علاقه به امام حسین (ع)

 محبت و دوست زینب کبر (س) به امام حسین (ع) آن چنان بود که خواهرانش این گونه نبودند. گفته اند: این محبت و دوست زینب (س) از ایام و روزگار طفولیت و کودک و بوده ، به طور که آرام نم گرفت ، مگر در پهلو امام حسین (ع) و علیا حضرت فاطمه (س) رسول خدا (ص) را از آن آگاه ساخت .

رسول خدا (ص) گریه کرد و فاطمه (س) را از مصایب و اندوه ها و گرفتار زینب (س) آگاه نمود.

احترام امام حسین (ع) به زینب

 در اخبار آمده که هر گاه حضرت زینب به دیدار برادرش امام حسین (ع) م آمد، حضرت به احترام او جلو پایش حرکت م کرد و سر پا م ایستاد و او را در جا خود م نشاند به راست که این خود مقام عظیم است که آن حضرت در نزد برادرش داشت ، همان گونه که او امین و امانتدار پدر، نسبت به هدایا اله بود.

بزرگداشت زینب (س)

 علامه و مرد بسیار دانا سید جعفر، از خویشاوندان بحرالعلوم طباطبای ، در کتاب تحفه العالم چنین م نویسد:

در جلالت قدر و بزرگ مقام و برتر شاءن و بزرگ حال و چگونگ او بس است آنچه در برخ از اخبار رسیده ، به اینکه زینب (س) نزد امام حسین (ع) در آمد و آن حضرت قرآن م خواند، پس حضرت (چون دید زینب آمد) قرآن را بر زمین نهاد و برا اجلال و تعظیم و بزرگ داشتن او بر پا ایستاد. (45)

شرط ازدواج زینب (س)

 و گفته اند: حضرت امیرالمؤ منین (ع) هنگام که زینب (س) را به پسر برادرش عبدالله بن جعفر تزویج کرد، در ضمن عقد، شرط نمود هر گاه زینب خواست با برادرش حضرت امام حسن (ع) سفر رود، او را از آن منع نکرده و باز ندارد، و چون عبدالله بن جعفر خواست حضرت امام حسین (ع) را از سفر عراق باز دارد و حضرت آن را نپذیرفت و عبدالله ماءیوس و نومید گردید، دو فرزندش عون و محمد را فرمان داد که به همراه آن بزرگوار به عراق روند و در برابر آن حضرت جهاد و کارزار نمایند.چ

و هنگام که حضرت امام حسین (ع) روانه کوفه شد، هر کس او را ملاقات و دیدار م نمود، از مردم کوفه و مکر و فریب ایشان او را م ترسانید.

حضرت امام حسین (ع) م فرمود:

ایم الله لتقتلن الفئه ، و لیسلطن علیهم من یذلهم ؛ به خدا سوگند هر آینه گروه ستمگران مرا م کشند، و خدا کس را که آنان را ذلیل و خوار گرداند، بر ایشان مسلط و چیره نماید. (46)

سخنران بین حسن و حسین (ع)