من ( مرید) گفتم ، او (مراد) گفت

من ( مرید) گفتم ، او (مراد) گفت

مرید گفت:
مکن به چشم حقارت نگاه در من مست                          که آبروی شریعت بدین قدر نرود
مراد گفت:
مرکب شاهی و دولت را عنان در دست توست                  جز تو در گیتی نمی زیبد بر آن مرکب سوار
مرید گفت:
چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم                      که دل به دست کمان ابرویی است کافر کیش
مراد گفت:
چه غم دیوار امت را که دارد چون تو پشتیبان
مرید گفت:
سخن سربسته گفتی با حریفان                     خدارا زین معما پرده بردار
مراد گفت:
ز کجا آمده ام   آمد نم بهر چه بود به کجا میروم آخر؟
و گفت:
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک   چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم  
و گفت :
ای خوش آن دم که پرواز کنم تا بر دوست    در هوای سر کویش پر و بالی بزنم
و گفت:
ما کار و دکان وپیشه را سوخته ایم     شعر و غزل و دوبیتی آموخته ایم
در عشق که او جان و دل و دیده ماست     جان و دل و دیده هر سه را سوخته ایم
و گفت :
با هرچه دلم قرار گیرد جز تو آتش به من اندر زن و آنم بستان
و گفت:
تا چه بازی رخ نماید بیرقی خواهیم راند         عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست
مرید گفت:
الا ای طوطی گویای اسرار                                  مبادا خالیت شکّر ز منقار
سرت سبز و دلت خوش باد جاوید                         که خوش نقشی نمودی از خط یار
بمستوران مگو اسرار مستی                                حدیث جان مگو با نقش دیوار
خداوندی به جای بندگان کرد                                 خداوندا زآفاتش نگه دار